Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Η αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικού. Οι μέθοδοι προώθησής της και η απάντηση του ταξικού κινήματος


Η αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικού



Η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών προχωρά.

Πέρα από το Προεδρικό Διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, δόθηκε την Παρασκευή 8/3/2013 στη δημοσιότητα η υπουργική απόφαση για την αυτοαξιολόγηση – αξιολόγηση της σχολικής μονάδας (αρ. πρωτ. 30972/Γ1/5-3-2013). Σε αυτήν προβλέπεται ότι το κάθε σχολείο θα καταρτίζει πρόγραμμα δράσης το Σεπτέμβρη. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς η σχολική μονάδα συντάσσει έκθεση με την οποία αξιολογούνται: α) Η απόδοση της σχολικής μονάδας στο σύνολό της, β) η επίτευξη των εκπαιδευτικών στόχων που είχαν τεθεί στο πρόγραμμα δράσης και γ) οι επιτυχίες, οι αδυναμίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους (άρθρο 32, νόμος 3848/2010). Κάτι σαν το business plan, που λένε και στην «πιάτσα» της αγοράς. Λες και πρόκειται για επιχείρηση. Τα πάντα θα αναρτούνται στο Διαδίκτυο και θα είναι προσβάσιμα σε όλους. Το «ζουμί» όμως είναι αλλού:

Το πλαίσιο της αξιολόγησης του σχολείου περιλαμβάνει και τους παρακάτω δείκτες:

   
  •  «Τη διαχείριση και αξιοποίηση μέσων και (οικονομικών) πόρων» του σχολείου. Με ερωτήματα του στιλ: «Οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι συμβάλλουν στην ανάπτυξη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων; Οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι επιτρέπουν τη συμμετοχή του σχολείου σε προγράμματα δράσης σε τοπικό, εθνικό ή διεθνές επίπεδο; Ο Δήμος ή η Κοινότητα ενισχύει οικονομικά το σχολείο; Το σχολείο αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για κοινές δράσεις με φορείς της τοπικής κοινωνίας; (βλέπε και επιχειρήσεις)» (Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας, Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής Μονάδας). Σημειώνουμε ότι με το νόμο 3966/2011 τα Πρότυπα Σχολεία μπορούν να προσελκύουν με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων και χορηγούς!
  •     «Τα επιτεύγματα και την πρόοδο των μαθητών». Δηλαδή, θα αξιολογείται και άρα θα κατατάσσεται ένα σχολείο με βάση τις επιδόσεις των μαθητών του, λες και γι” αυτές υπεύθυνο είναι κύρια το σχολείο και όχι μια σειρά κοινωνικές παράμετροι.

Να, λοιπόν, με ποια κριτήρια θα αποτιμάται η επίδοση (!) της κάθε σχολικής μονάδας.

Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται η κατάθεση νομοσχεδίου για τη σύσταση της «Αρχής διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ)». Η αρχή αυτή θα παίξει το ρόλο του εξωτερικού αξιολογητή των σχολείων. Στα γενικά κριτήρια αξιολόγησης περιλαμβάνονται (άρθρο 9, παράγραφος α):

  •     Τα μαθησιακά αποτελέσματα (ξανά)
  •     Ο βαθμός ανταπόκρισης των σχολείων στα προγράμματα δράσης
  •     Το εκπαιδευτικό έργο, όπως το αξιολογούν οι μαθητές και οι γονείς. Δηλαδή, οι μαθητές (και της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης) και οι γονείς θα κρίνουν τους εκπαιδευτικούς με ερωτήσεις του στιλ: «Οι δάσκαλοι είναι δίκαιοι μαζί μου; Νιώθουν οι μαθητές ευχάριστα και άνετα μέσα στην τάξη;» (Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας, Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής Μονάδας)
  •     Η καταλληλότητα των προσόντων του διδακτικού προσωπικού

Τέλος, στο άρθρο 8, παράγραφος στ, αναφέρεται: «Η κατά τις διατάξεις του παρόντος νόμου αξιολόγηση της ποιότητας (…) μπορεί να υποκαθίσταται από αξιολόγηση από διαπιστευμένο φορέα αξιολόγησης της πρωτοβάθμιας ή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της αλλοδαπής». Δηλαδή, ακόμα και από «διαπιστευμένες» εταιρείες! Οχι τυχαία, ερωτηματολόγιο που στάλθηκε πριν λίγες μέρες στα σχολεία για «το Νέο σχολείο» έχει ανατεθεί σε ιδιωτική εταιρεία.

Τη σκυτάλη από την κυβέρνηση παίρνουν τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, αλλά και οι περιφερειακοί διευθυντές Εκπαίδευσης, που δίνουν αυτή την περίοδο έμφαση στην εμπέδωση από τους διευθυντές του ρόλου τους ως μάνατζερ της αποκεντρωμένης σχολικής μονάδας, που πρέπει να λάβουν «δύσκολες αποφάσεις».

Στο πλαίσιο αυτό ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων έχει κάνει σεμινάρια στους διευθυντές των σχολείων της Κεφαλονιάς, αλλά και άλλων νησιών του Ιονίου, με τίτλο «Από τον εμπειρισμό στη διοίκηση ολικής ποιότητας». Πρόκειται για τεχνική διοίκησης, προσέγγιση στο μάνατζμεντ, που εφαρμόζεται στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στην αγορά. Εχει πελατοκεντρική αντίληψη (τι θέλει ο καταναλωτής προκειμένου να αγοράσει) και προσαρμόζει όλη τη δραστηριότητα της εταιρείας σε αυτό το στόχο. Και αυτό το «σεμινάριο» έγινε σε διευθυντές σχολείων στην Κεφαλονιά!

Αυτή την περίοδο οι σχολικοί σύμβουλοι, από εκεί που δεν πάταγαν το πόδι τους, έχουν πάρει «σβάρνα» τα σχολεία, προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για την εφαρμογή της αξιολόγησης. Πραγματοποιούν ημερίδες, δήθεν για τη «διαχείριση της τάξης» και την «ενδοσχολική βία» και «επιμορφώσεις». Μέσα από αυτές επιδιώκουν την προετοιμασία των εκπαιδευτικών να ανταποκριθούν στα κριτήρια του ΠΔ, στον καθορισμό των μεθόδων και των τρόπων που αυτά μπορούν να αποτυπωθούν σε μία αξιολογική έκθεση. Σπέρνουν το φόβο, λέγοντας «άσε με τώρα να σου δείξω, γιατί αύριο πάνω σε αυτά θα σε αξιολογήσω».

Στις εισηγήσεις των σχολικών συμβούλων:

1. Κυριαρχεί η ατομική ευθύνη του εκπαιδευτικού. Παραγνωρίζοντας απόλυτα το κοινωνικό πλαίσιο και τους όρους επιτέλεσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο εκπαιδευτικός καθίσταται ο αποκλειστικός υπόλογος για την πορεία των μαθητών, την ενεργοποίησή τους, τα αποτελέσματα κ.ο.κ.

2. Η αυτοαξιολόγηση ταυτίζεται με την κριτική, την αυτοκριτική και γενικά την προσπάθεια βελτίωσης του σχολείου και του εκπαιδευτικού. Τοποθετείται στον αντίποδα του «ναρκισσισμού» και της επανάπαυσης. Λένε: «Μετά την ολοκλήρωση κάθε διδασκαλίας πρέπει ο διδάσκων να κάνει αυτοαξιολόγηση – προσοχή στη ναρκισσιστική ερμηνεία που κάνουμε συχνά…». Αρα, εξ ορισμού, όποιος δε συμφωνεί με την αξιολόγηση είναι ξεπερασμένος, απαρχαιωμένος, ανίκανος να βελτιωθεί και να βελτιώσει το εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και τεμπέλης. Με δική του, λοιπόν, «επιλογή» οδηγεί σε αμφισβήτηση τη διατήρηση της θέσης του. Καθαγιάζονται οι απολύσεις, ως «αντικειμενικές», που γίνονται βάσει κριτηρίων και για το «καλό των παιδιών».

3. Η αποδοχή και επικρότηση των αστικών παιδαγωγικών μεθόδων και πρακτικών αποτελεί βασικό πυλώνα. Εκπαιδευτικός που αμφισβητώντας το «νέο σχολείο», αμφισβητεί τη χρήση του project, της ομαδοσυνεργατικής, της διαφοροποιημένης μάθησης, τα ευρωπαϊκά – καινοτόμα προγράμματα δεν έχει θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τι και αν κάνεις καλά το μάθημά σου, αν τα μαθαίνεις με χίλιες δυο δυσκολίες μαθηματικά, φυσική, γλώσσα κ.λπ… Δεν έχει καμία σημασία, αν δεν είσαι «καινοτόμος», αν δεν απαρνείσαι βασικές αρχές της επιστήμης σου και της παιδαγωγικής. Ο εμπειρισμός αποκτά ισότιμη θέση δίπλα στον ορθολογισμό: «Οτιδήποτε διδάσκεται πρέπει να αποδεικνύεται είτε με τη λογική είτε με τις αισθήσεις (!)». Διαμορφώνουν και προκρίνουν «δάσκαλους» που μαχητικά θα υπερασπίζονται την πολιτική που δρα σε βάρος των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών. Στο project δίνεται ιδιαίτερη έμφαση. Το αντιπαραβάλλουν με την ανία του προηγούμενου μοντέλου του αστικού σχολείου (κάτι που έχει βάση), είναι δημοσιοποιημένο (η δημόσια παρουσίαση αποτελεί τμήμα της βαθμολογίας) και θα αποτελέσει στοιχείο για αξιολόγηση του σχολείου και του εκπαιδευτικού.

4. Δεν αφήνεται καμία πλευρά του εκπαιδευτικού έργου που να μη σπάει σε αξιολογικά κριτήρια. Ολα τα στοιχεία της λεκτικής και μη λεκτικής συμπεριφοράς του εκπαιδευτικού στην τάξη μπαίνουν στο μικροσκόπιο της παρατήρησης. Η έκφραση του προσώπου, των ματιών, οι κινήσεις των χεριών, το χαμόγελο, το χιούμορ, η χροιά της φωνής, η αμφίεση, η στάση του σώματος κ.ά. επεξηγούνται από τους σχολικούς συμβούλους σαν στοιχεία παιδαγωγικής παρέμβασης. Ολα αυτά τα εντάσσουν μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο που προσδιορίζουν ως «το υγιές ηθικό και κοινωνικό πρότυπο». Απαρχαιωμένες αντιλήψεις περασμένων δεκαετιών επανέρχονται και συνδέονται με τη νέα παιδαγωγική, δήθεν μαθητοκεντρική αντίληψη. Οι παρατηρήσεις ξεκινάνε από «τη στάση των γυναικών εκπαιδευτικών, όταν κάθονται στην έδρα» και καταλήγουν στη σημασία της διάταξης Π ή κύκλου των θρανίων στην τάξη για να ενισχύονται η συνεργατική μάθηση και η αλληλοβοήθεια στο πλαίσιο της ομάδας.

5. Δεν υπάρχει καμία επαφή με τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματοποιείται το εκπαιδευτικό έργο. Ο εκπαιδευτικός της αίθουσας των 30 μαθητών καλείται να κάνει «ψυχολογική και γνωσιολογική προετοιμασία» για κάθε μαθητή, να πετύχει την ενεργοποίηση όλων και να οικοδομήσει εξωδιδακτικές σχέσεις, που τονίζεται (και για ποιον άλλο λόγο άραγε;) ότι πρέπει να είναι ισχυρές.

Ταυτόχρονα, εργάζονται συστηματικά για να διασπάσουν την ενότητα του κλάδου:

    Ενα κομμάτι – αυτό των στελεχών Εκπαίδευσης – ήδη και αντικειμενικά έχει περάσει στη θέση του αξιολογητή.

    Οι νεοδιόριστοι είναι καθηλωμένοι στα 600 ευρώ και τους προτρέπουν να βλέπουν την «αποκαθήλωσή» τους μέσα από την υλοποίηση της αξιολόγησης. Την ίδια ώρα, έχουν γαλουχηθεί στα ΑΕΙ με τις «αξίες του νέου σχολείου».

    Οι «παλαιοί» προτρέπονται να είναι αδιάφοροι προσβλέποντας στην ώρα της συνταξιοδότησης.

    Οι αναπληρωτές να θεωρούνται ως οι «τελειωμένοι» της υπόθεσης, οι αιώνια άνεργοι και περιπλανώμενοι.

Η διάσπαση της ενότητας του κλάδου, της συμμαχίας με τους γονείς έχει ως αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ο φόβος. Στο βαθμό που δεν κυριαρχεί η συλλογική δράση με πυρήνα το πρωτοβάθμιο συνδικάτο και πόδια σε κάθε Σύλλογο Διδασκόντων θα αναπτύσσονται φαινόμενα κινήσεων απελπισίας αλλά και συνδιαλλαγής με στελέχη Εκπαίδευσης, στο πλαίσιο αναζήτησης ατομικών λύσεων.

Εδώ βρίσκονται οι εγκληματικές ευθύνες των Ομοσπονδιών (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ). Που στηρίζουν την αξιολόγηση και για χρόνια καλλιεργούν την αυταπάτη για «μια άλλη – καλή αξιολόγηση». Που άφησαν απροετοίμαστο και διασπασμένο τον κλάδο μπροστά στην επίθεση, όταν το ΠΑΜΕ έδινε όλες του τις δυνάμεις να ενημερώσει και να ενώσει τους εκπαιδευτικούς! Που αρνούνται επανειλημμένα να υιοθετήσουν την πρόταση του ΠΑΜΕ για μέτρα ακύρωσης της αξιολόγησης στην πράξη, ώστε να σπάσει ο φόβος μέσα στα σχολεία, να μπορούμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Εφτασαν στο σημείο διάφοροι να ισχυριστούν (όπως πάντα με επαναστατική φρασεολογία) ότι τα μέτρα ακύρωσης της αξιολόγησης στην πράξη σπέρνουν τη μοιρολατρία, γιατί θεωρούν ως δεδομένο ότι η αξιολόγηση θα περάσει! Και τα καταψήφισαν στις Γενικές Συνελεύσεις και στα Διοικητικά Συμβούλια των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων. Πετάνε την μπάλα στην κερκίδα, τώρα που η ταξική πάλη οξύνεται, τώρα που η ολομέτωπη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Τα στρίβουν και αφήνουν τον κλάδο έρμαιο στα νύχια του συστήματος. Με την ίδια λογική, υπονομεύουν τις πανεργατικές απεργίες, με το επιχείρημα ότι είναι απεργίες στο βρόντο, γιατί δεν είναι διαρκείας. Είναι επικίνδυνοι!

Απέναντι σε όλα αυτά χρειάζεται κλίμα μάχης χωρίς αναμονές. Τώρα σε κάθε ΕΛΜΕ, σε κάθε Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σε κάθε Σύλλογο Διδασκόντων να δοθεί η μάχη πάνω στο πλαίσιο της απειθαρχίας που έχει υπερψηφιστεί από πάμπολλες ΓΣ και ΔΣ ΕΛΜΕ και Συλλόγων.


Διονύσης ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς και
μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ

Επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μαρτίου Οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να νικήσουν!



                          
Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου. Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου. Γι’ αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28η Οκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο.

Είναι ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!

Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 στις 25η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;
Η απάντηση είναι ότι με διάταγμα του 1838, δηλαδή 13 χρόνια αργότερα, ορίσθηκε εθνική γιορτή η μέρα του Ευαγγελισμού για να ντύσουν την επανάσταση με θρησκευτικό μανδύα.
Όμως η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν υπέρ της Επανάστασης. Όταν ο Παπαφλέσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, ο τελευταίος άρχισε να τον βρίζει ότι είναι απατεώνας. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μάλιστα είχε πει: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»!
Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να’ χει δικαιώματα»!
Είναι ψέμα ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε πρώτος τη σημαία της επανάστασης του 1821. Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.

Τι σημαίνει αυτό;
Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση. Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας.
Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Ελληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.
Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.
·         Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;
·         Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.
Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής.
Αλλά και οι Φιλέλληνες της Δυτικής Ευρώπης που συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, είχαν ταξικά κίνητρα: να κυριαρχήσουν τα ιδανικά και οι σκοποί της μεγάλης (αστικής) Γαλλικής Επανάστασης, ανεξάρτητα από το ότι υπήρχε και ο θαυμασμός τους για την αρχαία παιδεία. Και όπως γνωρίζουμε, η εκκλησία στη Γαλλία δεν πέρασε και πολύ καλές ημέρες κατά τη Γαλλική Επανάσταση...
Όλα αυτά λοιπόν δεν θα στα πουν τα σχολικά βιβλία γιατί δεν θέλουν να ξέρεις τι είναι η επανάσταση για να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα και τη ζωή σου.

Σου λέμε λοιπόν:
Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα.
ü  Κάθε κοινωνική επανάσταση δίνει απάντηση στο ερώτημα: ποια τάξη θα είναι στην εξουσία.
ü  Η επανάσταση είναι το όχημα για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά.
Σκέψου λοιπόν ότι σε όλη την Ευρώπη εκείνη την περίοδο ξεσπούσαν αστικές επαναστάσεις, δηλαδή επαναστάσεις που έβαζαν στόχο να φύγουν οι φεουδάρχες (κάτοχοι γης) από την εξουσία και να πάρουν την πολιτική εξουσία οι αστοί (κάτοχοι κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται την ελεύθερη εργατική δύναμη).

Βγάλε τα συμπεράσματα σου για το σήμερα!
Σήμερα πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, δηλαδή αυτοί που μπορούν και θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, είναι η εργατική τάξη. Η αστική τάξη είναι πια αντιδραστική. Το ξέρεις, το ζεις!  Γι’ αυτό κάνει τέτοια επίθεση στη ζωή σου, γι’ αυτό στέλνει τα ΜΑΤ όταν αγωνίζεσαι, σε θέλει σύγχρονο σκλάβο με μισθό ψίχουλα, με ζωή χωρίς δικαιώματα, σε βομβαρδίζει με ναρκωτικά.
Η επανάσταση του 21, όπως κάθε επανάσταση, ασκεί βία και δεν σέβεται κανέναν θεσμό, καμιά νομιμότητα που εκμεταλλεύεται τους λαούς.

Στη σημαία της δεν γράφει τίποτα για το νόμιμο αλλά για το δίκαιο.
·         Και σήμερα επίκαιρο σύνθημα είναι: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη»!
·         Οι επαναστάτες του 21 λέγανε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», δεν διαπραγματεύονταν με τους εχθρούς τους. Σήμερα, προσκυνημένοι είναι αυτοί που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κοινωνία του κέρδους και της αγοράς.
·         Ο στρατός της αντίδρασης (Ιερή συμμαχία τότε, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ σήμερα) δεν είναι ανίκητος.
·         Οι κοινωνίες χωρίζονται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Στο λαό και τους από πάνω. Η αντίθεσή τους δεν λύνεται με διάλογο αλλά με πάλη.

Ο λαός που πιστεύει στη δύναμή του νικά- ο λαός που παραδίνεται χάνει!

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ούτε Ιερισσό - ούτε όσιο!

8 Μάρτη 2013

Τι συνέβη χτες στην Ιερισσό; Υπάρχουν δυο ειδών μαρτυρίες. Η μια περιλαμβάνει τις μαρτυρίες των παιδιών του σχολείου, των δασκάλων τους και των μανάδων τους.
Η καταγραφή τους έγινε από την εκπομπή «Ελληνοφρένεια» στο ραδιόφωνο «Real FM» χτες το μεσημέρι, τη στιγμή ακριβώς που εξελίσσονταν τα γεγονότα.
Ας την παρακολουθήσουμε:
***
«Ημαστε εδώ πέρα κανονικά, κάναμε μάθημα, είχαμε βγει έξω, έσκασε δακρυγόνο μέσα στο σχολείο, στην αυλή του σχολείου. Από τον πανικό μας όλοι αρχίσαμε να τρέχουμε να ανεβούμε τις σκάλες. Μια μαθήτρια έχασε τις αισθήσεις της. Εχει πέσει κάτω. Εχει υποστήριξη οξυγόνου και παθαίνει κρίσεις πανικού. Μια άλλη επίσης έχει λιποθυμήσει. Προσπαθούν να την επαναφέρουνε. Ολοι δεν μπορούμε να ανασάνουμε. Δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας. Παντού μυρίζουν δακρυγόνα. Εχει έρθει ένας γιατρός με μια νοσοκόμα. Παραπάνω δεν μας φέρνουνε κι αυτούς δεν τους άφηναν να περάσουν. Τώρα έρχεται ένας ακόμα γιατρός από το μικροβιολογικό να μας βοηθήσει».
(Μαθήτρια της Γ' τάξης του Λυκείου της Ιερισσού)
*
«Ενώ η Αστυνομία έσπαγε τους κατοίκους στο δρόμο με χρήση δακρυγόνων δεν αρκέστηκαν μόνο σε αυτό αλλά ρίξανε δακρυγόνα και μέσα στο χώρο του σχολείου. Πέσανε πάρα πολλά δακρυγόνα. Πνιγήκαμε κυριολεκτικά. Τα παιδιά πάθανε αναπνευστικά προβλήματα. Πέσανε δακρυγόνα στο προαύλιο του σχολείου. (...) Εισβάλλοντας (σ.σ: τα ΜΑΤ) μέσα στο χωριό με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων οι κάτοικοι άρχισαν να τρέχουνε. Ο δρόμος είναι μπροστά στο σχολείο. Είναι παράλογο αυτό που ζήσαμε. Τα δακρυγόνα πέσανε μέσα στην αυλή του σχολείου. Τα παιδιά τα είχαμε συγκεντρωμένα μέσα στο σχολείο και στο πίσω μέρος του προαυλίου γιατί είχαμε καταλάβει τι γίνεται. Παρ' όλα αυτά ήτανε τέτοια η χρήση χημικών που είχαμε λιποθυμίες παιδιών. Είμαστε το ίδιο σχολείο που έχουνε καλέσει ήδη τρεις μαθητές μας στην Ασφάλεια και στην Αντιτρομοκρατική. Δυο μαθήτριες 15 και 16 ετών και ένα μαθητή 18 χρονών. Είναι το ίδιο σχολείο...».
(Λέκκας Παναγιώτης, καθηγητής στο ΓΕΛ Ιερισσού)
*
«Είναι τα παιδιά μου εδώ στο σχολείο και εκτός από τα παιδιά μου είναι και τα άλλα παιδιά που είναι κι αυτά παιδιά μου. Είναι απαράδεκτο αυτό που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή. Μας έχουνε ρίξει δακρυγόνα μέσα στην αυλή του σχολείου. Εχουμε κλείσει τα παιδιά μέσα στο κτίριο όμως περνάει κι από τα παράθυρα ο καπνός. Εχουμε παιδιά με αναπνευστικά προβλήματα, έχουνε έρθει γιατροί για να τα υποστηρίξουνε, έχει έρθει ο κόσμος απ' έξω. Δεν ξέρω τι σκοπό έχει αυτή η επίθεση στο σχολείο, δεν ξέρω ποιον εξυπηρετεί. Λυπάμαι που σας μιλάω έτσι, δεν έχω ανάσα. Εχουμε εξοργιστεί, είμαστε όλοι οι γονείς εδώ, περιμένουμε κάποιος, κάποιος, υπεύθυνα να μας βοηθήσει, να αφήσουνε τα παιδιά μας να πάνε στα σπίτια τους και επιτέλους να σταματήσει αυτή η κατάσταση τρομοκρατίας που επικρατεί στο χωριό μας. Δεν ξέρουμε, κατηγορούμαστε για κάτι, είμαστε απλά ύποπτοι και έχουμε υποστεί αυτόν τον εκφοβισμό, αυτήν την τρομοκρατία; Εγώ είμαι αγράμματη, ας μας πει κάποιος υπεύθυνος, έτσι λειτουργεί το κράτος; Πέντε παιδιά αυτή τη στιγμή (σσ: έχουν αναπνευστικά προβλήματα) και η καθαρίστρια του σχολείου η οποία είναι σε χειρότερη κατάσταση. Προσπαθούμε να τα συνεφέρουμε. Είναι οι γιατροί από πάνω, έχουνε φέρει οξυγόνο, έχουμε αλείψει τα πρόσωπα των παιδιών μας με "μαλόξ", αυτά μας είπανε να κάνουμε. Αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος που μπορεί να βγει και να μας εξηγήσει γιατί γίνονται όλα αυτά να βγει τώρα και να αναλάβουνε όλοι αυτοί οι κύριοι που κρύβονται στις ζεστές καρέκλες τους τις ευθύνες τους. Ντροπή τους. Ντροπή τους. Ντροπή τους!»...
(Μητέρα μαθητών στο σχολείο)
*
Αυτή είναι η μαρτυρία των μαθητών, των μανάδων τους και των δασκάλων τους.
***
Ομως, όπως είπαμε, υπάρχει ένα ακόμα είδος μαρτυρίας για τα όσα συνέβησαν χτες στη Χαλκιδική. Είναι η μαρτυρία της Ελληνικής Αστυνομίας. Της Αστυνομίας του υπουργού «Προστασίας του Πολίτη» Δένδια, του Σαμαρά και των συγκυβερνητών του.
Σε ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τα χτεσινά γεγονότα, αναφέρεται ότι:
«...σχετικές καταγγελίες σε ΜΜΕ για χρήση χημικών σε σχολείο και οικίες της περιοχής, διαψεύδονται κατηγορηματικά».
*
Εναπόκειται, λοιπόν, στον αναγνώστη, εναπόκειται στους συμμαθητές των παιδιών απ' όλη την Ελλάδα, εναπόκειται στις μανάδες των παιδιών όλης της Ελλάδας, εναπόκειται στους δασκάλους όλης της Ελλάδας, να διαλέξουν:
Ποιος λέει την αλήθεια; Ποιον πιστεύουν;
Τα παιδιά, τις μανάδες των παιδιών, τους δασκάλους των παιδιών της Ιερισσού, τους πολίτες, δηλαδή, του χωριού ή τους... «προστάτες» των πολιτών;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
στο Ριζοσπάστη
 

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη



Ανοιχτό γράμμα προς τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια.

Ακόμα κι αν δεν το ήξερες, ίσως έχεις παρατηρήσει ότι τη μέρα αυτή μερικοί προσφέρουν στις γυναίκες λουλούδια, άλλοι τους εύχονται Χρόνια Πολλά και, αν είσαι από εκείνους που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, μπορεί να πρόσεξες ότι κάποιοι μιλούν για τα «δικαιώματα της γυναίκας».
Όλα αυτά σίγουρα σε έχουν μπερδέψει!
-Μα γιατί να υπάρχει γιορτή για τη γυναίκα ; … έχεις αναρωτηθεί.
Πρώτα-πρώτα, χρειάζεται να ξέρεις ότι η 8η Μάρτη δεν είναι μια τυχαία μέρα!

 Στις 8 του Μάρτη, πριν από 156 χρόνια - το 1857- οι γυναίκες που εργάζονταν στις βιοτεχνίες ενδυμάτων στη Νέα Υόρκη, οι υφάντρες δηλαδή και οι ράφτρες, έκαναν μια μεγάλη απεργία.

-Τι ζητούσαν αυτές οι γυναίκες;…
Θα σου φανεί περίεργο αλλά, ενώ έκαναν την ίδια δουλειά με τους άντρες συντρόφους τους, πληρώνονταν λιγότερο! Δούλευαν πάνω από 12 ώρες την ημέρα μέσα σε απίστευτα άθλιες συνθήκες. 
Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Έκτωρ Μαλό «Με οικογένεια», σίγουρα πήρες μια ιδέα για το ποια ήταν η ζωή τους, αφού μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος περιγράφει ένα κλωστήριο σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας. Τα εργοστάσια της βαμβακουργίας απασχολούσαν κυρίως γυναίκες εργάτριες, ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες όπως η δική σου, είτε βρίσκονταν στη Γαλλία είτε στην Αγγλία είτε στην Αμερική. 
Οι εργάτριες, λοιπόν, της Νέας Υόρκης ζητούσαν καλύτερα μεροκάματα, λιγότερες ώρες και πιο ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Καθημερινά γίνονταν πορείες και πικετοφορίες διαμαρτυρίας και καθημερινά χτυπιούνταν από την αστυνομία. Αλλά γιατί; … μπορεί πάλι να αναρωτηθείς. Γιατί να χτυπάει η αστυνομία τις γυναίκες αυτές αφού ζητούσαν μόνο το δίκιο τους;…
Είναι απλό. Αν δέχονταν να πληρώνουν παραπάνω τις γυναίκες και τα παιδιά που δούλευαν στα εργοστάσιά τους, οι εργοστασιάρχες θα έβγαζαν λιγότερο κέρδος! Δε τους συνέφερε ούτε να δεχτούν τα αιτήματα των γυναικών ούτε να συνεχιστεί η απεργία τους. Η απεργία αυτή δεν ήταν η πρώτη. Υπήρξαν και αρκετές άλλες στο παρελθόν (η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία είχε γίνει το 1820 στη Νέα Αγγλία) με μεγάλη επιτυχία που κατατρόμαξε τις αρχές. Έτσι, οι εργοστασιάρχες είχαν στο πλευρό τους και την αστυνομία και τους δικαστές, όπως και σήμερα…
         
Μεγάλες απεργίες έγιναν στη Νέα Υόρκη και το 1910. 20.000 εργάτριες απέργησαν για 13 εβδομάδες! Το 1912, έγινε μια μεγάλη πορεία 23.000 γυναικών που διεκδικούσαν ίσο μεροκάματο, 10 ώρες δουλειάς, δικαίωμα ψήφου αλλά και την κατάργηση της παιδικής εργασίας.


Πηγαίνω στο ορυχείο γύρω στις 4 η ώρα (μερικές φορές κατά τις 3.30 το πρωί) και φεύγω στις 5.30 το απόγευμα. Όταν έχει φως τραγουδάω, ποτέ όμως μέσα στο σκοτάδι. Τότε δεν τολμώ να τραγουδήσω. Δεν αγαπώ τις γαλαρίες…Πολλές φορές έχω ακούσει να μιλούν για το Χριστό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε στη γη, ούτε γιατί πέθανε. Αλλά αυτός έβρισκε κανένα λιθαράκι για να ακουμπάει το κεφάλι του. Πόσο θα ’θελα, αντί για τις γαλαρίες, να πήγαινα στο σχολείο… (Σάρα Γκούντερ, 8 ετών)                                                     

Από το 19ο αιώνα, σε Ευρώπη και Αμερική, η εργασία αγοριών και κοριτσιών σε εργοστάσια και ορυχεία φούσκωσε κάμποσο τα πορτοφόλια των αφεντικών αφού τα παιδιά, αρχίζοντας από 4 χρονών, πρόσφεραν την εργασία τους σχεδόν τζάμπα!


Κατεβαίνω στη γαλαρία στις 7 το πρωί και βγαίνω κατά τις 6 το απόγευμα, μερικές φορές κατά τις 7. Δουλεύω πάντα χωρίς κάλτσες, χωρίς παπούτσια, χωρίς φόρμα. Μόνο το μισοφόρι μου φοράω. Δουλεύω μαζί με τους άντρες. Εκείνοι είναι ολόγυμνοι. Στην αρχή φοβόμουνα πολύ και δεν μου άρεσε αυτό. Τώρα συνήθισα και δεν με νοιάζει. Μου φέρονται όμως καλά. Δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω...  (Μαίρη Μπάρετ, 14 ετών)                                   
                                                                                            
"Ω, δεν είναι κρίμα ένα όμορφο κορίτσι σαν εμένα να πρέπει να το στέλνουν
 στο εργοστάσιο με μισθούς της πείνας και στο τέλος να πεθάνει;…"
              (Τραγούδι βαμβακεργατριών σε γυναικεία απεργία το 1836)

- Και τι έγινε ύστερα;…
Πολλά! Πάντως, οι αγώνες των εργατριών δεν έμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Η απεργία του 1910 διαλύθηκε μόνο όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις, γιατί ο ενθουσιασμός και το πείσμα των γυναικών έδειξαν ότι δεν είχαν πρόθεση να υποχωρήσουν.

Το 1910 η αγωνίστρια του εργατικού κινήματος Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών και να αφιερωθεί η 8η Μάρτη στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και στον αγώνα τους!
  
Αλλά στην Ελλάδα;…θα ρωτήσεις. Τι έκαναν οι εργάτριες στην Ελλάδα;… Ή μήπως οι Έλληνες εργοδότες ήταν περισσότερο «σπλαχνικοί», λιγότερο «κερδοσκόποι» από τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικάνους και τα υπόλοιπα «ξένα» αφεντικά που εκμεταλλεύονταν τους εργάτες τους;
Όχι βέβαια! Στις 13 Απριλίου του 1892 έγινε η πρώτη απεργία εργατριών στην υφαντουργία των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά, όταν μειώθηκε το ισχνό μεροκάματό τους την ίδια στιγμή που τ’ αφεντικά αποκτούσαν το πέμπτο εργοστάσιό τους!
Τα επόμενα χρόνια, οι κινητοποιήσεις των Ελληνίδων εργατριών συνεχίστηκαν, δίνοντας και θύματα στον αγώνα κατά της εκμετάλλευσης από τους εργοδότες, όπως έγινε με τις καπνεργάτριες το 1924, το 1926, το 1927, το 1936…
Το 1977 ο ΟΗΕ καλεί κάθε χώρα να αφιερώνει αυτή την ημέρα στα δικαιώματα των γυναικών. Όμως οι εργαζόμενες γυναίκες δεν έχουν ακόμα κατακτήσει την ισοτιμία τους αφού κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν από την καταπίεσή τους!

Σήμερα, για τις γυναίκες στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο μικρομάγαζο, στο γραφείο, τις απλήρωτες ή άνεργες γυναίκες -όπως ίσως και για τη μητέρα σου- τα λουλούδια δε λένε τίποτα χωρίς το ψωμί. Τα Χρόνια Πολλά είναι κοροϊδία όταν κάποιοι ενδιαφέρονται να ζήσεις λίγα για να ζήσουν εκείνοι περισσότερα. Και τα δικαιώματα είναι απλώς μια λέξη, αφού η ιστορία απέδειξε πως τίποτα δε γίνεται δικό σου αν δεν αγωνιστείς πρώτα γι’ αυτό.  
Τώρα ξέρεις ότι η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής!

Είναι μέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις εργάτριες που έσπασαν το φόβο τους, τολμώντας να διεκδικήσουν όσα τους ανήκαν, και για όσες άλλες τις ακολούθησαν αργότερα!   Είναι μέρα υπόσχεσης για νέους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών του σήμερα!

Η 8η Μάρτη είναι:
Για τις γυναίκες και τους άντρες εργαζόμενους μέρα σκέψης και δράσης γιατί δεν είναι ούτε το φύλο ούτε το χρώμα ούτε η φυλή που κάνουν τους ανθρώπους αντιπάλους.

 Για τα κορίτσια και τα αγόρια μέρα ερωτήσεων, γνώσης, συζήτησης και πλησιάσματος μεταξύ τους γιατί θα είναι η επόμενη γενιά αγωνιστών. Χέρι με χέρι θα βαδίσουν προς το μέλλον! Μαζί θα φτιάξουν ένα νέο κόσμο χωρίς αδικία και εκμετάλλευση…
                                    8η Μάρτη 2013
                                    ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ