Μερικές σκέψεις από τις εξελίξεις στη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού.

Η αιτιολόγηση της απόσυρσης της εταιρείας «Qatari Diar» που εκπροσωπεί το Κατάρ από την επένδυση στο Ελληνικό είναι αποκαλυπτική για το κάτω από ποιες προϋποθέσεις γίνονται οι επενδύσεις στον καπιταλισμό.

Η συγκεκριμένη εταιρεία αποσύρθηκε από την επένδυση επειδή το ελληνικό κράτος δεν της εξασφάλιζε όση στήριξη ζητούσε για ζητήματα φορολογίας και επιδότησης για την ανέγερση των νέων κατοικιών στην έκταση του πρώην αεροδρομίου καθώς και την πλήρη κυριότητα του ακινήτου και όχι το 30%, όπως προβλέπει ο διαγωνισμός. Η συγκεκριμένη εταιρεία ήθελε και ολόκληρη την ιδιοκτησία και τεράστιες φοροαπαλλαγές και ταυτόχρονα χρηματοδότηση από το κράτος για να κάνει την επένδυση.  Δεν είναι κάτι το καινούριο.

Στα πλαίσια τόνωσης των επενδύσεων των καπιταλιστών για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, οι κυβερνήσεις ψηφίζουν τους λεγόμενους αναπτυξιακούς νόμους καθώς και τους φορολογικούς που δίνουν τη δυνατότητα στο κράτος να επιδοτεί επενδύσεις και να φοροαπαλλάσσει τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις ώστε να δημιουργούνται ελκυστικές συνθήκες για την προσέλκυση κεφαλαίων.

Φροντίζουν, επίσης, στους κρατικούς προϋπολογισμούς που ψηφίζουν να υπάρχει ένα μεγάλο κονδύλι για τις λεγόμενες δημόσιες επενδύσεις. Δημόσιες επενδύσεις για δημόσια έργα που εξυπηρετούν τους καπιταλιστές ή έργα με Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ή χρήμα στους καπιταλιστές για να επενδύσουν, όπως, π.χ., η επιδότηση για την ανέγερση νέων κατοικιών που ζητούσε η εταιρεία του Κατάρ, που θα ανήκουν βεβαίως στην εταιρεία.

Αποκαλύπτεται, λοιπόν, ότι δεν αρκεί το κράτος να πουλήσει σε ένα μεγάλο καπιταλιστικό όμιλο μια κρατικής ιδιοκτησίας επιχείρηση, ένα κρατικό λιμάνι ή αεροδρόμιο, μια παραλία, ή άλλο κομμάτι γης για τουριστική επένδυση κ.λπ. Χρειάζεται και χρηματική ενίσχυση από το κράτος.

Να γιατί λέμε και έχει αποδειχτεί σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στο μονοπωλιακό του στάδιο, ότι χωρίς κρατικό χρήμα δε γίνονται μεγάλες καπιταλιστικές επενδύσεις. Αυτή είναι σήμερα μια από τις δυσκολίες που έχει το ελληνικό κράτος με τα κρατικά χρέη και τα κρατικά ελλείμματα, για να προσελκύσει επενδύσεις στο πλαίσιο της πολιτικής εξόδου από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Βεβαίως, στην κρίση καταστρέφεται μέρος του κεφαλαίου, καταστρέφεται πρωταρχικά η εργατική τάξη, αφού τις συνέπειες της κρίσης η αστική πολιτική διαχείρισης τις μετακυλίει στην εργατική τάξη, με δραστική μείωση μισθών, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με δραστική μείωση συντάξεων, απολύσεις και τεράστια ανεργία. Χωρίς αυτή την καταστροφή επενδύσεις στον καπιταλισμό δε γίνονται.

Αλλά οι αστικές κυβερνήσεις επεξεργάζονται πολιτική για την έξοδο από την κρίση, που απαιτεί επενδύσεις. Βασικό ζήτημα να πληρώνει το κεφάλαιο όσο το δυνατό λιγότερο τους εργάτες, δηλαδή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις. Επίσης, χρειάζονται οι ιδιωτικοποιήσεις, για να τοποθετηθούν αδιάθετα, λιμνάζοντα, κεφάλαια από την υπερσυσσώρευση. Αλλά χρειάζεται και κρατικό χρήμα για δημόσιες επενδύσεις και κρατικές ενισχύσεις στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις για να επενδύσουν. Τα μεγάλα ελλείμματα και η πληρωμή του μεγάλου κρατικού χρέους και των δανείων, δυσκολεύουν την πραγματοποίηση αυτής της ανάγκης.

Επομένως, η αστική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βάλει χρήμα στα κρατικά ταμεία για την εξυπηρέτηση των δανείων και τη χρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για να κάνουν επενδύσεις. Αλλά χρήμα δεν μπορεί να βρει αν δε φοροληστέψει το λαό για να έχει έσοδα και ταυτόχρονα να κόψει δραστικά όλες τις κρατικές δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, μισθούς του Δημοσίου, για οργανισμούς του Δημοσίου που εξυπηρετούν λαϊκές ανάγκες κ.λπ. Γι' αυτό και εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική.

Απ' αυτή την άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει στρατηγική ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, αυτό διακηρύσσει. Όποιες παραλλαγές διαχείρισης και αν προβάλλει, όπως και αν τις προπαγανδίζει, δεν έχει τη δυνατότητα να αντιστρέψει αυτή την τάση σε όφελος του λαού.

Αντί για πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις προβάλλει τη στρατηγική των ΣΔΙΤ. Χωρίς όμως άλλα κίνητρα στο κεφάλαιο πώς θα γίνει η ανάπτυξη; Αυτά τα κίνητρα τα συγκαλύπτει. Υποστηρίζει βεβαίως ότι θα κάνει δημόσιες επενδύσεις και θα ενισχύσει την υγιή επιχειρηματικότητα. Πρώτ' απ' όλα ότι θα ενισχύσει τις τράπεζες γιατί έχουν πολλά «κόκκινα δάνεια» με κίνδυνο να μην πάρουν πίσω τα δανεικά και θέλουν ρευστότητα ικανή για να λειτουργήσουν. Δηλαδή θα δώσει χρήμα στο κεφάλαιο. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πολιτική διαχείρισης του χρέους που προβάλλει.

Ήδη μιλάει για την ανάγκη πρωτογενών πλεονασμάτων για να έχουν τα κρατικά ταμεία χρήμα. Δηλαδή, τα κρατικά έσοδα να ισοσκελίζουν τα κρατικά έξοδα. Εδώ συμπίπτει με την κυβέρνηση. Λέει ότι θα αποπληρώσει ένα μέρος του χρέους. Και ζητά αναδιαπραγμάτευση των δανείων για να τα αποπληρώνει, όταν έλθει η ανάπτυξη και θα υπάρξει περισσότερο κρατικό χρήμα. Μα γιατί ενώ θέλει τα κρατικά δάνεια μιλά για άλλο τρόπο αποπληρωμής; Για να έχει το αναγκαίο χρήμα στα κρατικά ταμεία για καπιταλιστικές επενδύσεις. Μιλά επίσης για αναδιαρθρώσεις, άρα αντεργατικές μεταρρυθμίσεις.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι για να γίνουν επενδύσεις, είτε με ιδιωτικοποιήσεις είτε με ΣΔΙΤ κλπ. χωρίς τσακισμένους μισθούς, χωρίς να δοθεί κρατικό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους, άρα φοροληστεία, δραστική μείωση στις λεγόμενες κοινωνικές κρατικές δαπάνες, επενδύσεις και ανάπτυξη δε γίνονται.

Επομένως, αυτή η ανάπτυξη όποιος και αν την κάνει θα είναι εχθρική για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει τίποτα στο λαό, αντίθετα θα χειροτερεύει τη θέση του. Να γιατί χρειάζεται αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

πηγή: εφημερίδα Ριζοσπάστης 18/01/13