Γιατί αγωνιούν για την αξιολόγηση;

Η εφημερίδα «'Εθνος», στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο (24/1), επιλέγει να ασχοληθεί με τη λεγόμενη αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Στη στήλη «Γνώμη», με τίτλο «υποχρέωση η αξιολόγηση» εγκαλεί το συνδικαλιστικό κίνημα που «απειλεί θεούς και δαίμονες (...) για μια διαδικασία που υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να αποτελεί αίτημα και απαίτηση ενός υγιούς συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο της εκπαίδευσης». 

Κάνει λόγο για «επαναστατική - και μικροκομματική - γυμναστική», μιλά για βολεμένους εκπαιδευτικούς, που επιδιώκουν μια ύποπτη ασυλία, ώστε να πέφτουν κανονικά ο μισθός και οι προαγωγές - επιδόματα, χωρίς έλεγχο και καλλιεργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, το «διαίρει και βασίλευε», λέγοντας ότι όσοι αντιδρούν στην αξιολόγηση θα βρουν απέναντί τους, όχι την τρόικα, ούτε τους αξιολογητές, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. 

Τα ίδια πάνω - κάτω δηλαδή, που αναπαράγει ο αστικός Τύπος, κάθε φορά που κάποιος κλάδος αποφασίζει να παλέψει, να πάει κόντρα σε αυτήν τη βάρβαρη πολιτική (οι αγρότες βαφτίζονται τεμπέληδες, οι ναυτεργάτες ανάλγητοι κ.τ.λ.).

Αποφεύγει, ωστόσο, να μιλήσει για την ταμπακιέρα και το κάνει συνειδητά. Δηλαδή, τι στόχο έχει αυτή η αξιολόγηση και ποιον θα ωφελήσει. 

Τι σχολείο επιδιώκουν να φτιάξουν και τι ρόλο αναθέτουν στον εκπαιδευτικό. 

Ποιος θα πάρει καλό βαθμό στη λεγόμενη αξιολόγηση; 

• Ο εκπαιδευτικός που απαιτεί από το κράτος να εξασφαλίσει τη λειτουργία των σχολείων ή αυτός που έχει «δραστήριο επιχειρηματικό πνεύμα» (βλέπε απόφαση Ε.Ε.), που αναζητεί δηλαδή χορηγούς, που ζητά από τους γονείς να βάλουν το χέρι στην τσέπη; 
• Ο εκπαιδευτικός που αγωνιά να μορφωθούν ολόπλευρα όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα αν είναι πλούσια ή φτωχά, αν θα γίνουν εργάτες ή επιστήμονες ή αυτός που διαχωρίζει τα παιδιά σε αυτά που παίρνουν, τάχα, τα γράμματα και σε αυτά που δε «σκαμπάζουν»; 
• Ο εκπαιδευτικός που λέει στα παιδιά την αλήθεια, που μιλά για τον πραγματικό χαρακτήρα και τα εγκλήματα της Ε.Ε. ή εκείνος που καλλιεργεί στα παιδιά την «ευρωπαϊκή ιδέα»;

Η λεγόμενη αξιολόγηση, ο κρατικός έλεγχος, έχουν ως στόχο το περιεχόμενο της μόρφωσης, το ίδιο το παιδί. Δεν έχει στόχο να κάνει τον εκπαιδευτικό πιο ικανό να μορφώνει ολόπλευρα τους μαθητές. Και δεν μπορεί αντικειμενικά να έχει τέτοιο στόχο, μέσα σε αυτό το σύστημα, που κινείται με κριτήριο το κέρδος. 

Με ένα σμπάρο - δυο τρυγόνια, λοιπόν. Και τον εκπαιδευτικό χτυπάμε για να τον κόψουμε στα μέτρα μας (μην τυχόν και πει και καμιά αλήθεια στα παιδιά) και το συνδικαλιστικό κίνημα, τους αγώνες. Και ποιους αξιοποιεί για τη δουλειά αυτή; 

Την Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων (ΠΕΣΣ), τα στελέχη, δηλαδή, της εκπαίδευσης. Δεν μας ξαφνιάζει η ανησυχία τους, αφού θέλουν να περάσει πάση θυσία το Νέο Σχολείο, που άλλωστε και οι ίδιοι εκτιμούν πως έχει καθυστερήσει. 

Και για το σκοπό αυτό, δε θέλουν αντιδράσεις, θέλουν συνδικάτα κυβερνητικά - κρατικά. Θέλουν συνδικαλισμό κυβερνητικό - κρατικό, του χεριού τους, δηλαδή.

Μόνο που τέτοια συνδικάτα, τέτοια σχολεία και τέτοιους εκπαιδευτικούς δεν έχει ανάγκη ο λαός μας. 

Να γιατί πρέπει πιο αποφασιστικά να μπουν στον αγώνα οι εκπαιδευτικοί. Να μιλήσουν για το περιεχόμενο του σχολείου που χτίζεται, ενός σχολείου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του κεφαλαίου. 

Να πείσουν τους γονείς ότι στόχος δεν είναι να μείνει μόνο ο μισθός ανέπαφος, αλλά να βρει εμπόδια η βάρβαρη, αντιδραστική άποψη, που λέει ότι τα παιδιά τους δεν αξίζουν και τίποτα παραπάνω, παρά να είναι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα!

πηγή: Ριζοσπάστης