Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού Su-24, από τουρκικά «F-16», έριξε «λάδι στη φωτιά» του πολέμου, που εκτυλίσσεται στη Συρία. Διέλυσε (προσωρινά;) την ευφορία των αστικών ΜΜΕ πως, όπου να 'ναι, συγκροτείται μια «μεγάλη συμμαχία» όλων των χωρών κατά των δολοφόνων του «Ισλαμικού Κράτους».
Η τουρκική ενέργεια
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία δεν ήταν μια «αψυχολόγητη» ενέργεια, αλλά μια καλά μελετημένη κίνηση, στο πολιτικό - στρατιωτικό «σκάκι» που παίζεται στη Συρία. Είχε στόχο να δείξει στη Ρωσία, πως δεν μπορεί χωρίς κόστος να αγνοεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, που σήμερα είναι μεταξύ των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών στον κόσμο. Μια αστική τάξη, που είναι ενταγμένη στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ κι επιπλέον επιδιώκει να αξιοποιήσει τη θρησκεία και τις μειονότητες, όπως π.χ. αυτή των Τουρκομάνων στη Συρία, για την επέκταση της επιρροής της.
Η τουρκική αστική τάξη δεν δίστασε, παρά το γεγονός πως πάνω από το 50% των ενεργειακών αναγκών της καλύπτονται από τη Ρωσία, ενώ οι Ρώσοι τουρίστες είναι κάθε χρόνο γύρω στα 4 εκατομμύρια, καλύπτοντας το 12% - 14% των τουριστών, που επισκέπτονται τη γειτονική μας χώρα. Δε δίστασε, παρά το γεγονός πως η Ρωσία είναι μια σημαντική αγορά για τουρκικά αγροτικά προϊόντα, και οι Ρώσοι καπιταλιστές σημαντικοί επενδυτές στον κατασκευαστικό κι άλλους τομείς της Τουρκίας, ενώ η Ρωσία σχεδιάζει την κατασκευή πυρηνικών σταθμών στην Τουρκία.
 |
Αξίζει να σημειωθεί πως η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου έγινε τη στιγμή που η Ρωσία είχε βάλει στο «στόχαστρο» τις πετρελαϊκές υποδομές του «Ισλαμικού Κράτους», καταστρέφοντας εγκαταστάσεις και χιλιάδες βυτιοφόρα, που μετέφεραν πετρέλαιο στην Τουρκία. Ισως αυτό να ήταν η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» για την αστική τάξη της Τουρκίας, μιας και τα συμφέροντά της από τον πόλεμο της Συρίας είναι σαφώς βαθύτερα. Συμφέροντα, που συγκρούονται με αυτά της Ρωσίας, ενώ έχουν και «κοινότητα», αλλά και μια «αυτοτέλεια» σε σχέση με τα συμφέροντα άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (π.χ. ΗΠΑ, Γαλλίας) στην περιοχή.
Η ρωσική απάντηση
Η Ρωσία έδειξε την αποφασιστικότητά της να απαντήσει μελετημένα, χωρίς βιασύνες, στην τουρκική πρόκληση. Η απάντησή της θα είναι πολιτική, οικονομική και στρατιωτική. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό «σκέλος», ο ίδιος ο Πρόεδρος Πούτιν χαρακτήρισε τη συμπεριφορά της Τουρκίας ως «πισώπλατο χτύπημα», κατατάσσοντας την Τουρκία στους «συνεργούς» της «τρομοκρατίας». Σε ό,τι αφορά την οικονομική πλευρά, η ρωσική κυβέρνηση έβγαλε «οδηγία» αποφυγής της Τουρκίας ως τουριστικού προορισμού, ενώ στο στρατιωτικό τομέα η Μόσχα δήλωσε πως διακόπτει κάθε επικοινωνία με την Τουρκία και δημιουργεί συνθήκες για μία ασπίδα αντιαεροπορικής προστασίας του εναέριου χώρου της Συρίας. Για το λόγο αυτό θα προωθήσει στα ανοιχτά της Λαττάκειας το καταδρομικό «Moskva», που έχει αντιαεροπορικά συστήματα ισάξια των S-300. Επιπλέον, αποφάσισε στο εξής τα ρωσικά βομβαρδιστικά να συνοδεύονται και να έχουν κάλυψη στον αέρα από ρωσικά καταδιωκτικά αεροσκάφη Su-30SM.
Μερικά στοιχεία για το πραγματικό «υπόβαθρο» της σύγκρουσης
Η σύγκρουση στη Συρία έχει το δικό της οικονομικό και πολιτικό - στρατιωτικό υπόβαθρο. Υπάρχουν πάρα πολλά που καθιστούν τη Συρία ένα σύγχρονο «μήλον της Εριδος» για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Ας δώσουμε ορισμένα στοιχεία για να γίνουμε κατανοητοί: Η Συρία του Ασαντ είχε ήδη δώσει το δικαίωμα εξόρυξης των υδρογονανθράκων της συριακής ΑΟΖ σε ρώσικες εταιρείες. Τα συμβόλαια, που είχαν συνάψει ρωσικές εταιρείες για την εξόρυξη, πριν τα γεγονότα, έφταναν τα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ, σύμφωνα με Σύρους μελετητές, το μέγεθος των κοιτασμάτων της χώρας «ανατρέπει» τον ισχύοντα «διεθνή ενεργειακό χάρτη», αφού τα κοιτάσματα φυσικού αεριού στη Συρία είναι δεκαπλάσια των κοιτασμάτων του Ισραήλ.
Η Συρία του Ασαντ απέρριψε το σχέδιο κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου, που προωθούσε το Κατάρ, σε συνεννόηση με την Τουρκία, για να κατασκευαστεί αγωγός, ο οποίος μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας, θα προωθούσε στην Ευρώπη το φυσικό αέριο του Κατάρ. Αντίθετα, προέκρινε το σχέδιο κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου του Ιράν (στο οποίο εμπλέκονταν και ρωσικές εταιρείες), που προέβλεπε το ιρανικό φυσικό αέριο να διοχετεύει προς τη δυτική Ευρώπη, μέσω Ιράκ και Συρίας κι αφού νωρίτερα θα υγροποιούνταν σε συριακό λιμάνι.
Η Συρία είναι ένας από τους σημαντικότερους αγοραστές ρωσικών όπλων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα συνολικά συμβόλαια, που απομένουν να εκτελεστούν φτάνουν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Εννοείται πως μια ανεξέλεγκτη ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ θα έθετε σε κίνδυνο όλα αυτά τα κέρδη. Οι ρωσικές εταιρείες έχουν τον έλεγχο σε μερίδια της αγοράς της Συρίας (καύσιμα, μηχανήματα, τρόφιμα, ξυλεία, τουρισμός, τηλεπικοινωνίες κ.ά.).
Επίσης, όπως είναι γνωστό, η Ρωσία διαθέτει στο συριακό Ταρτούς έναν «ναυτικό σταθμό ανεφοδιασμού», που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε ολοκληρωμένη πολεμική βάση μόνιμου ελλιμενισμού πολεμικών της όπλων στη Μεσόγειο. Πρόκειται για τη μόνη ρωσική ναυτική βάση σε μη ρωσικό έδαφος. Κι όπως τονίζει η κινεζική «Ζενμίν Ζιμπάο»: «Η Ρωσία δεν θέλει να επιτρέψει πλέον χώρες, που συνεργάζονται μαζί της, να βάλλονται, η μια μετά την άλλη, από τις ΗΠΑ. Διαφορετικά το ηγετικό κύρος της Ρωσίας θα πληγεί σοβαρά».
Ανάλογα «μπουκέτα» συμφερόντων και σχεδιασμούς στη Συρία έχουν και οι αστικές τάξεις, τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας κ.ά. Εδώ βρίσκεται και η ταξική φύση της ουσίας αυτού του πολέμου και των δυνάμεων που συγκρούονται σ' αυτόν, άσχετα από τα προσχήματα, που η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί.
Προσχηματική «στάχτη στα μάτια»
Η Τουρκία ισχυρίζεται πως το ρωσικό πολεμικό πέρασε στον τουρκικό εναέριο χώρο, γι' αυτό και το κατέρριψε. Πρόκειται για πρόσχημα, που καταρρίπτει στοιχειοθετημένα η Ρωσία, υποστηρίζοντας πως το αεροσκάφος της χτυπήθηκε εντός συριακού εναέριου χώρου. Στις χώρες της ΕΕ, μετά την εγκληματική επίθεση στο Παρίσι, ως πρόσχημα για τη γενικότερη εμπλοκή στον πόλεμο χρησιμοποιείται η επιχειρηματολογία ότι η Γαλλία, και συνολικά η Ευρώπη, «δέχεται ένοπλη επίθεση», που απαιτεί την «ομόψυχη» απάντησή μας. Και η Ρωσία, για τη δική της εμπλοκή, χρησιμοποιεί διάφορα προσχήματα, όπως ότι την κάλεσε η νόμιμη κυβέρνηση, ή πως πολεμάει τους «τρομοκράτες», που έχουν καταγωγή από περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ και μπορεί να επιστρέψουν κ.ο.κ.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν τι κρύβεται πίσω από το «οπλισμένο χέρι» των δολοφόνων. Να δουν, δηλαδή, εκείνους, που σχεδιάζουν, συγκροτούν, εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν, εκπαιδεύουν και τελικά χρησιμοποιούν αυτές τις δυνάμεις για να τις αξιοποιήσουν στην προώθηση των σχεδίων τους. Να δουν τα πραγματικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των δυνάμεων, που συγκρούονται κι όχι τα προσχήματα που χρησιμοποιούν. Να μην επιτρέψουν να γίνουν τα παιδιά τους «κρέας για τα κανόνια» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να χύσουν το αίμα τους για ξένα συμφέροντα, δηλαδή για τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης συμμαχίας μονοπωλιακών συμφερόντων.
Για παράδειγμα, πολλή κουβέντα γίνεται για το «διεθνές δίκαιο» και ποιος το τηρεί στη Συρία. Ωστόσο, σήμερα αυτό το «διεθνές δίκαιο» διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, και έχει γίνει πιο αντιδραστικό κι επιπλέον χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Ετσι, το σημερινό «διεθνές δίκαιο» προβλέπει 3 περιπτώσεις στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος άλλου κράτους: 1ον) Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης, 2ον) με πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης του συγκεκριμένου κράτους, όπως, δηλαδή, κάνει η Ρωσία στην περίπτωση της Συρίας και 3ον) για λόγους «αυτοάμυνας», τους τελευταίους επικαλούνται από την πρώτη στιγμή οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Τουρκία, για τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, ενώ πρόσφατα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αυτούς τους λόγους τους επικαλέστηκε και η Ρωσία.
Συμπερασματικά, έχει σημασία η ταξική ουσία της σύγκρουσης, και όχι τα προσχήματα.
Επικίνδυνη η κάλυψη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ
Σ' αυτές τις συνθήκες, γίνεται σαφές γιατί η Τουρκία αναζήτησε και πέτυχε τη ΝΑΤΟική κάλυψη των επικίνδυνων ενεργειών της στη Συρία. Σαφώς, η επίσημη αυτή στάση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, που «αναγνώρισε» το «δίκιο» της Τουρκίας στην περίπτωση της κατάρριψης του ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, που δημοσιογραφικοί κύκλοι υπαινίσσονται πως υπήρξαν στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ, δίνει «κάλυψη» στα σχέδια γενίκευσης ενός πολέμου, που διεξάγεται για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Τα «νταούλια» της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και στην περίπτωση των «αγορών», έτσι και στην περίπτωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και επεμβάσεων, προσαρμόστηκαν αναλόγως. Πρέπει, όμως, η κυβέρνηση να γνωρίζει πως επωμίζεται τεράστιες ευθύνες γι' αυτή της τη συμπόρευση με τις άλλες ΝΑΤΟικές δυνάμεις. Γιατί συμμετέχει και συμβάλλει στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επιπλέον σέρνει και τον ελληνικό λαό στο «γαϊτανάκι» μιας αιματοχυσίας που έχει ξεσπάσει και διεξάγεται με σφοδρότητα για τα κέρδη των μονοπωλίων από τη μοιρασιά των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς των εμπορευμάτων, των μεριδίων των αγορών. Να γιατί σήμερα γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο το σύνθημα «καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτό το μακελειό», στο οποίο ηγούνται το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία.
πηγή: Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου