Οι θέσεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών στη Γεν. Συν. της ΕΛΜΕ Λέσβου στις 17 Οκτώβρη 2013

Ένας κύκλος σημαντικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο κλάδο μας ολοκληρώθηκε και σήμερα μας δίνεται η δυνατότητα να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα για το τι αγώνες και τι κίνημα έχουμε ανάγκη. Τα προβλήματα το επόμενο διάστημα στη ζωή μας και στο σχολείο θα οξυνθούν και η επίθεση κυβέρνησης-Ε.Ε.-κεφαλαίου θα δυναμώσει. Έρχονται νέα μέτρα για το λαό!

 Η ανασύνταξη του κινήματος, ο σχεδιασμός και η οργάνωση σωστά προσανατολισμένων αγώνων, αποτελούν μονόδρομο για να αποκρούσουμε την επίθεση, να ανοίξουμε το δρόμο για μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας, για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

1.   Αποτελεί θετική παρακαταθήκη το γεγονός ότι χιλιάδες εκπαιδευτικοί πήραν μέρος στην απεργία, στις Γενικές Συνελεύσεις, στα συλλαλητήρια, στη συζήτηση για την οργάνωση, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των πρόσφατων κινητοποιήσεων. Εκφράστηκε καθαρά η εναντίωσή τους στη βάρβαρη πολιτική της συγκυβέρνησης, που συντρίβει ζωές και δικαιώματα.

«Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» αποτέλεσαν οι χιλιάδες απολύσεις των συναδέλφων από τα ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ, η γενικευμένη εργασιακή ανασφάλεια, η γενικευμένη εφαρμογή της κινητικότητας και των διαθεσιμοτήτων που υλοποιούνται σήμερα με τις υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών, αλλά και την τροπολογία για τις οργανικές θέσεις των εκπαιδευτικών που ετοιμάζεται να καταθέσει στη βουλή ο Υπουργός Παιδείας.

Ο νόμος για το Λύκειο που αποτελεί νέα αντιδραστική τομή στην εκπαίδευση και θα έχει σαν αποτέλεσμα να πεταχτούν χιλιάδες φτωχόπαιδα στην ψευτοκατάρτιση, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη χειροτέρευση της κατάστασης. Συνοδεύεται δε από την ανεργία και την ανασφάλεια της νέας γενιάς, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, το διαλυμένο μεροκάματο, την ανέχεια που ζει ο λαό μας.

2. Οι βάρβαρες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών - κατάργηση μονιμότητας, κινητικότητα, διαθεσιμότητες - αποτελούν ουσιαστικό πυλώνα του «νέου σχολείου». Αποτελούν τμήμα της στρατηγικής της Ε.Ε. και των επιχειρηματικών ομίλων στην εκπαίδευση, είχαν δρομολογηθεί πολύ πριν από την κρίση και τα Μνημόνια και καταλήγουν στις απολύσεις που θα ενταθούν.

Δεν είναι αποτέλεσμα απλά του Μνημονίου, όπως σκόπιμα υποστηρίζουν οι πλειοψηφικές ηγεσίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.  Οι αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση απορρέουν από τις εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, συνδέονται με το τι εργατικό δυναμικό, σε ποιους τομείς και με ποιους όρους έχουν ανάγκη οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες για να μεγαλώσουν την κερδοφορία τους, να ανταπεξέλθουν στον ανελέητο ανταγωνισμό.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, δε «διαλύεται» το σχολείο, αλλά προσαρμόζεται βίαια, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό με αποτέλεσμα να γίνεται δραματικά ταξικό για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Για το λόγο αυτό άλλωστε έχουν υλοποιηθεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. με ή χωρίς Μνημόνια, εδώ και χρόνια!

Οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, τα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία με βάση τις δεξιότητες και την διαθεματικότητα, η αυτοαξιολόγηση, η «αυτονομία» της σχολικής μονάδας, οι συμπτύξεις και καταργήσεις σχολείων, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, είναι εδώ και χρόνια σε εξέλιξη και σήμερα στον καιρό της κρίσης έρχονται με αποφασιστικότητα στην ημερήσια διάταξη.

3.  Αυτή τη στρατηγική υπηρετούν με συνέπεια και συνέχεια οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτή τη στρατηγική με διάφορες διαχειριστικές παραλλαγές στήριξε και στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της Ε.Ε. Αυτή τη στρατηγική διαχρονικά αποσιώπησαν και μέσα στον απεργιακό αγώνα, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που συσκοτίζουν τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κρίσης, προβάλλουν τα Μνημόνια και την νεοφιλελεύθερη διαχείριση σαν την πηγή των δεινών, αποθεώνουν τα εκπαιδευτικά μοντέλα πρώτα της Δανίας, μετά της Ιρλανδίας και σήμερα της Φιλανδίας (όπου μόλις το 50% των εκπαιδευτικών είναι μόνιμοι), έβαλαν πλάτη, στα νέα βιβλία, στο νέο ρόλο των στελεχών εκπαίδευσης και στα ευρωπαϊκά προγράμματα.

4.   Όσο το κίνημα θα αγανακτεί μόνο για τις καταστροφικές συνέπειες κι όχι για την πολιτική που τις γεννά όσο η αντιδραστική στρατηγική κυβέρνησης-Ε.Ε.-κεφαλαίου δε θα μπαίνει στο επίκεντρο της οργάνωσης της πάλης, τόσο θα μένει εγκλωβισμένο στην ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση κυβερνήσεων και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου.

Δε θα είναι σε θέση να αναμετρηθεί με την επίθεση που δέχεται, θα παραμένει μακριά από τους φυσικούς του συμμάχους, τους μαθητές, τους γονείς, το λαό μας που βλέπει τη μόρφωση και την ζωή των παιδιών του να τσακίζεται.

Θα δυναμώνουν οι αυταπάτες ότι με εναλλαγές κυβερνήσεων του παλιού δικομματισμού και του νέου διπολισμού, με κάπως διαφορετική διαχείριση, χωρίς σύγκρουση με την Ε.Ε. και τα μονοπώλια, μπορούν να δοθούν λύσεις στα προβλήματα, να σταματήσουν οι απολύσεις, να «μετριαστεί» ο ταξικός χαρακτήρας του σχολείου.

Το κίνημα στον κλάδο μας τον δρόμο αυτό τον περπάτησε για χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν να είμαστε σήμερα με την πλάτη στον τοίχο!

Τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν σε αυτό τον απεργιακό κύκλο η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν μπόρεσε να τις προσανατολίσει σωστά, να τις στηρίξει ουσιαστικά και πρακτικά, να οργανώσει τους απαραίτητους ελιγμούς, και τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να αποκτήσει ο αγώνας αντοχή.

Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ έχει αποσπάσει τα συγχαρητήρια των κυβερνήσεων για τη βοήθεια που έδωσαν ώστε να υλοποιηθούν στην πράξη, μέσα στο σχολείο, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (ευρωπαϊκά προγράμματα, ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας, αξιολόγηση κλπ).

5.   Η ένταση της επίθεσης γέννησε και θα ξαναγεννήσει αγωνιστικές διαθέσεις. Ο κλάδος χωρίς να χάνει χρόνο χρειάζεται να προετοιμαστεί από τα κάτω, μέσα στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις τοπικές ΕΛΜΕ, δείχνοντας τον ένοχο και τις αιτίες που φτάσαμε έως εδώ, τη διέξοδο που ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες.

Η αντοχή ενός μακρόχρονου αγώνα που έχουμε μπροστά μας απαιτεί καθαρή γραμμή αντιπαράθεσης με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, με την στρατηγική κεφαλαίου-Ε.Ε. και έχει σαν προϋπόθεση το δυνάμωμα της λαϊκή συμμαχίας, τη δραστήρια και ενεργητική συμμετοχή όλων μας.  Μέσα στην πάλη μαζί με τους γονείς, την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μαζί με τους μαθητές μας, για το σχολείο και τη ζωή των αναγκών μας!

6.    Είναι καιρός να μιλήσουμε καθαρά για τις ευθύνες της ηγεσίας της ΟΛΜΕ που είχε την ευθύνη του πρόσφατου αγώνα.

      Επέλεξε στόχους και μορφές πάλης με κριτήριο, όχι πώς θα γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες μας, πώς θα πάνε ένα βήμα μπροστά τα αιτήματά μας, αλλά πώς θα συνδράμουν τις επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ να μεγαλώσουν τα εκλογικά του ποσοστά, να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».

Κι από αυτή την άποψη θέλουμε να το επαναλάβουμε: το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση από μόνο του δεν είναι πολιτικοποίηση της πάλης μας. Τόσα χρόνια με αυτό το σύνθημα κινούνται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο κλάδο μας. Κυβερνήσεις άλλαξαν πολλές, αλλά η αντιλαϊκή πολιτική είναι πάντα εδώ!

Πολιτικοποίηση της πάλης, που θα δώσει διέξοδο και δύναμη στον αγώνα μας, είναι να φύγει η κυβέρνηση και μαζί της η πλουτοκρατία που έχει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της. Απαιτεί την ανασύνταξη του κινήματος, με την είσοδο της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων στην οργάνωση και στο περιεχόμενο της πάλης, την αποκαθήλωση του κυβερνητικού συνδικαλισμού από τους κόλπους του, τον διαχωρισμό του από τα διοικητικά - κρατικά στελέχη της εκπαίδευσης, που θέλουν το κίνημα στήριγμα της μίας ή της άλλης κυβέρνησης!

         Η ΟΛΜΕ οργάνωσε τον αγώνα αφήνοντας στην άκρη τις προϋποθέσεις επιτυχίας του. Επέλεξε να κάνουμε στα τυφλά μία απεργία διαρκείας από μόνοι μας, χωρίς να διασφαλίζεται κοινός βηματισμός με άλλους κλάδους, ούτε καν των δυο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών! Ξεκίνησε έναν αγώνα λέγοντας στους άλλους κλάδους και στο υπόλοιπο κίνημα «αν θέλετε ακολουθήστε»!

Επέλεξε μία παρατεταμένη απεργιακή κινητοποίηση γνωρίζοντας παράλληλα ότι η πλειοψηφία του κλάδου ούτε είχε προετοιμαστεί, ούτε είχε αντοχή για μια τέτοια σύγκρουση. Κι οι ευθύνες είναι δικές τους κι όχι των συναδέλφων που έδειξαν σε σημαντικό βαθμό διάθεση για αγώνα.

      Στη διάρκεια της απεργίας έκαναν την εμφάνιση τους επικίνδυνα, διαλυτικά και εκφυλιστικά φαινόμενα για το κίνημα: Συνδικαλιστές που ανήκουν στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ πρόβαλλαν επίσημα την άποψη ότι: «…δεν έχουν σημασία τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, δεν είμαστε καταμετρητές ποσοστών, το θέμα είναι πολιτικό, συνεχίζουμε με απεργία διαρκείας, με τη μορφή των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων…»! Την ίδια στιγμή, η ίδια πλειοψηφία που τραβούσε από τα μαλλιά την απεργία διαρκείας, έφτασε να παροτρύνει ακόμα και σε απεργοσπασία, ειδικά στα σχολεία που ήταν σε κατάληψη από τους μαθητές.

Επιτυχημένοι αγώνες δεν είναι μόνο αυτοί που σου «αφήνουν κάτι στο χέρι». Υπάρχουν αγώνες που σε κάνουν πιο δυνατό, δημιουργούν πιο στερεή προοπτική, να δώσεις τις επόμενες μάχες από καλύτερη θέση, βάζουν θεμέλια στην ανασύνταξη του κινήματος. Στον αγώνα του κλάδου μας αυτή η συντεταγμένη πορεία δυστυχώς δεν καταχτήθηκε και την ευθύνη έχει η ηγεσία της ΟΛΜΕ που σε αυτή τη φάση τον καθοδήγησε.

8. Είναι επικίνδυνη -κι έχει κάνει ζημιά- η άποψη που καλλιεργούν χρόνια συγκεκριμένες δυνάμεις πως η μόνη αποτελεσματική μορφή πάλης που μπορεί να «αναγκάσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω» είναι οι επαναλαμβανόμενες απεργίες διαρκείας!  Η λογική αυτή είναι αδιέξοδη, εγκλωβίζει και υποβαθμίζει τη σημασία που έχει για έναν αγώνα το περιεχόμενο της πάλης, η τακτική συσπείρωσης και συνειδητοποίησης δυνάμεων, ώστε να έχει νικηφόρα προοπτική ο αγώνας.

9.Απέναντί μας, έχουμε κυβέρνηση-Ε.Ε.-κεφάλαιο, αντίπαλο ισχυρό και αδίστακτο. Με σχέδιο και στόχο να τσακίσει το κίνημα. Αυτός ο αγώνας, για να είναι νικηφόρος απαιτεί ρήξη με την στρατηγική των μονοπωλίων και το πολιτικό τους προσωπικό. Να κάνει κουμάντο ο λαός στον πλούτο που παράγει, να σχεδιάσει την οικονομία και το σχολείο που έχουν ανάγκη σήμερα τα παιδιά του.

Αυτό το κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα! Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την οργάνωση και την τύχη του αγώνα μας στον παλιό και το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Καλούμε κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο και συναδέλφισσα να σκεφτεί, να προβληματιστεί για τα παραπάνω, να πάρει θέση στην οργάνωση της πάλης.

Οι πρόσφατοι αγώνες μπορούν και πρέπει να γίνουν αφετηρία πραγματικής αντεπίθεσης. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

      Συνεχίζουμε, κλιμακώνουμε τον αγώνα αξιοποιώντας και την πείρα από την πρόσφατη απεργία, με Γενική Απεργία στις 6 Νοέμβρη, όλοι οι κλάδοι μαζί, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.  Αποφασίζουμε Απεργία για τη μέρα εκείνη και την προετοιμάζουμε με όλες τις αναγκαίες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, για έκτακτη χρηματοδότηση των σχολείων, να μην υπάρχει κανένα σχολείο με κενά, να δρομολογηθεί η μεταφορά των μαθητών, όχι στις υποχρεωτικές μετατάξεις - απολύσεις συναδέλφων κλπ

  Παίρνουμε όλα τα μέτρα για την επιτυχία της Απεργίας με επισκέψεις στα σχολεία, συσκέψεις, απεργιακές επιτροπές. Επιδιώκουμε σ αυτή  τη Γενική Απεργία να νεκρώσουν τα πάντα, να δείξει ο λαός μας την τεράστια δύναμή του, να τρομοκρατήσει κυβέρνηση-πλουτοκρατία-Ε.Ε. Τέτοια Γενική Απεργία θέλουμε και για μια τέτοια σύγκρουση πρέπει να προετοιμαστεί το κίνημα.

      Λέμε όχι στο αίσχος και το δουλεμπόριο των προσλήψεων μέσω ΕΣΠΑ - Προγραμμάτων Κοινωφελούς Εργασίας του ΟΑΕΔ. Διαμορφώνουν μία ακόμα κατηγορία ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικούς με μισθό 490 ευρώ! Να καλυφθούν όλα τα κενά με μόνιμους διορισμούς. Πλήρη εργασιακά-μισθολογικά-ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους.

  Παίρνουμε πρωτοβουλίες μπροστά στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Προβάλουμε στους μαθητές μας την αληθινή ιστορία, ιδιαίτερα σήμερα που η Χρυσή Αυγή, πολιτικοί απόγονοι των εθνικοφρόνων - δοσίλογων παριστάνουν τους πατριώτες και οι θύτες χρυσαυγίτες-ναζιστές εξομοιώνονται με τα θύματα. Στην κατεύθυνση αυτή αποφασίζουμε:

o      να στείλουμε επιγραμματικό κείμενο - μήνυμα της ΕΛΜΕ για την επέτειο, για να διαβαστεί   κατά τις σχολικές γιορτές στα σχολεία.

o      να προτείνουμε σχετικές ταινίες που μπορούν να προβληθούν στα σχολεία πριν ή κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων (“Ο δικτάτορας” του Τσάπλιν – “Ο αληθινός φασισμός” του Ρομ – “Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση” με το Θ. Βέγγο – “Το Μπλόκο”, σε σενάριο Γερ. Σταύρου).

o        να οργανώσουμε την επίσκεψη σχολείων σε τόπους θυσίας αγωνιστών, όπως στα Τσαμάκια, χώρο εκτελέσεων των Ελλήνων πατριωτών από τους γερμανούς ναζιστές και να μιλήσουμε σχετικά στα παιδιά.

       Στηρίζουμε τις προσπάθειες των μαθητών μας να οργανώσουν τη δράση τους, μέσα από τα μαθητικά συμβούλια για πολιτιστική δράση και ψυχαγωγία.

                                                      Τετάρτη, 16 Οκτώβρη 2013

                                                      ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Λέσβου