Συλλαλητήρια ταξικά και όχι για «υποψήφια θύματα».

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κορυφώνεται η «αγωνία» για το αν το κονκλάβιο κυβέρνησης - δανειστών θα εκπέμψει τελικά τον περιπόθητο «λευκό καπνό» (που θα σημάνει «σωτηρία» με μαζική θυσία των εργαζόμενων) ή τον «μαύρο» (που θα σημάνει παράταση της «αγωνίας» για το μέγεθος της θυσίας). Η θυσία της εργατικής τάξης είναι, όπως και να έχει, το απαραίτητο τελετουργικό αυτής της ιδιότυπα αιμοβόρας θρησκείας του κεφαλαίου.

Είναι βέβαια μια θρησκεία που περιλαμβάνει και κάμποσες «αιρέσεις». Έτσι οι εργαζόμενοι και ο λαός καλούνται αυτές τις «κρίσιμες μέρες» και πάλι στις πλατείες ως υποψήφια θύματα, να εκφράσουν εκ περιτροπής την προτίμησή τους για το είδος των θυσιών που αποδέχονται.

 

Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η «καινοτομία» της διοργάνωσης των συλλαλητηρίων «Μένουμε Ευρώπη» με την ενεργή στήριξη της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Τα πλακάτ των συγκεντρωμένων αναπαρήγαγαν αστικά ιδεολογήματα για τα αίτια της κρίσης, με αποκορύφωμα εκείνα που κωμικά κατήγγελλαν το «κόκκινο πελατειακό κράτος» και τον «σταλινισμό». 

 

Το «πελατειακό κράτος» δεν έχει φυσικά τίποτα «κόκκινο». Σε άλλες χώρες αποκαλείται απλώς «κοινωνικό κράτος» ή «κορπορατισμός». Είναι θα λέγαμε οι χτεσινές βρωμιές που χρησιμοποίησε ο ελληνικός καπιταλισμός και σήμερα χρησιμοποιούνται για να συκοφαντηθούν τα όποια δικαιώματα κατέκτησε η εργατική τάξη στη χώρα μας. Όσοι χρησιμοποιούν αυτό τον όρο προσπαθούν ουσιαστικά να μεταφέρουν στα ίδια τα λαϊκά δικαιώματά τη δικαιολογημένη απέχθεια που δημιουργούσε στον λαό η χρόνια πρακτική των αστών να συντηρούν την εξουσία τους με ρουσφέτια. Με ανάλογο τρόπο χρησιμοποιούν τις χτεσινές συναλλαγές τους με τα πουλημένα εργοδοτικά και κυβερνητικά συνδικάτα για να χτυπήσουν τον ταξικό συνδικαλισμό που χαλάει τα σχέδιά τους και κάθε αντίσταση της εργατικής τάξης.

 

Το κράτος στην Ελλάδα εξασφάλιζε πρωτίστως ευνοϊκές συνθήκες για το κεφάλαιο επιτρέποντάς του μεταξύ άλλων να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους και να διαγουμίζει τα ταμεία τους. Ήταν βέβαια και το εργαλείο με το οποίο διανεμόταν ένα εισόδημα σε λαϊκές τάξεις, εξαγοράζονταν συνειδήσεις και διασφαλιζόταν η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Όλα αυτά λοιπόν ήταν το «πελατειακό κράτος» που σήμερα οι καπιταλιστές καταριούνται ως «σοβιετικό» και - τι ειρωνεία - ήταν μέχρι χτες το καύχημά τους, ένα εργαλείο που συντηρούσε τη βιτρίνα μιας «ευημερούσας και προοδευμένης Ελλάδας» (και παράλληλα τροφοδοτούσε όλες εκείνες τις άθλιες αριστερές θυμοσοφίες του τύπου «ευτυχώς που ηττηθήκαμε στον εμφύλιο»).

 

Εδώ και χρόνια το κεφάλαιο βρίσκει υπερβολικά ακριβό αυτό το κράτος και θέλει παντού να το αναδιοργανώσει έτσι ώστε να χωρά λιγότερους και ό,τι «διανέμει» να είναι πια άμεσα συναρτημένο με το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό είναι το πρόγραμμα της ΕΕ από τη σύστασή της -που εφαρμόζεται πιο βίαια από τότε που ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση-, αυτό είναι και το περιεχόμενο των μνημονίων διαρκείας που απαιτούν δανειστές και ντόπιοι καπιταλιστές.

Αυτή την επιθετική γραμμή του κεφαλαίου εκφράζουν στην ουσία τα συνθήματα τέτοιων συγκεντρώσεων: περισσότερη «Ευρώπη» (γρηγορότερη δηλαδή  ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση), μικρότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος, περισσότερη και ανεμπόδιστη επιχειρηματικότητα. Αυτά τα τελευταία εκφράζουν την απαίτηση να γίνει επιτέλους «νόμιμο» το ξεζούμισμα που οι εργοδότες καθημερινά εφαρμόζουν με μη νόμιμα μέσα στους εργατοϋπαλλήλους τους. Μας υπόσχονται βέβαια ότι σε αντάλλαγμα, το νέο κράτος δεν θα έχει τα χτεσινά «παράσιτα», λες και η ανάγκη για κρατικά παράσιτα μπορεί να εκλείψει ποτέ από ένα σύστημα που παρασιτεί πάνω στον ιδρώτα όσων παράγουν τον πλούτο…

 

Πήραν λοιπόν οι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης αμπάριζα από τον ανατριχιαστικό κυνισμό του κεφαλαίου που βγήκε στο σεργιάνι και προσπάθησαν να αναζωογονήσουν τις ξεθυμασμένες «αυθόρμητες» συγκεντρώσεις τους. Σε συνεργασία με συμβιβασμένα συνδικάτα κάλεσαν τους εργαζόμενους, να «απαντήσουν» σε όλα αυτά με συνθήματα οπισθοφυλακών που απαιτούν την νεκρανάσταση του «παλιού, καλού, κοινωνικού» κράτους των προηγούμενων δεκαετιών και εξιδανικεύουν την κάλπικη αστική «δημοκρατία». Και φυσικά έμμεσα ή άμεσα τους κάλεσαν να στηρίξουν την κυβέρνησή την ώρα που αγωνίζεται να κάνει τη – δεδομένη - σφαγή εργατικών εισοδημάτων και δικαιωμάτων όσο γίνεται «εντιμότερη».

 

Έτσι στο «αντιστασιακό πανηγύρι» που οργανώθηκε την Κυριακή στο Σύνταγμα, είχαν την τιμητική τους ως «μαϊντανοί» τα εργατικά συνθήματα και ο ριζοσπαστισμός. «Μαϊντανότερη» όλων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πανώ της οποίας - που απαιτούσε έξοδο από την ΕΕ και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής - τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση στο περιστύλιο της Βουλής, έτσι για να αποδειχτεί ότι κάθε ριζοσπαστικό αίτημα που δεν συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων είναι καταδικασμένο να γίνεται καρικατούρα… 

 

Θα γελούσαν και τα μουστάκια των «ριζοσπαστών» υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που ήταν σαν τα ψάρια στο νερό στην ίδια συγκέντρωση. Αυτοί τουλάχιστον ξέρουν και το αληθινό νόημα του σχεδίου Β που προβάλλουν κατά καιρούς μέσω «αντιστασιακών» δηλώσεων είναι: ένα εναλλακτικό σχέδιο των αστών για τη διατήρηση της εξουσίας τους σε περίπτωση χρεωκοπίας για να δεθούν οι εργαζόμενοι στον ζυγό των νέων «εθνικών στόχων» της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Την απάντηση στις κυνικές απαιτήσεις του κεφαλαίου, ντόπιου και ευρωενωσιακού, αλλά και στην κυβερνητική κοροϊδία που θέλει να τις εφαρμόσει «έντιμα και ήπια», τη δίνουμε με την ταξική οργάνωσή μας στους τόπους δουλειάς.

 

• Αρνούμαστε καθημερινά να δεχτούμε τη θυσία της ζωής και της ικμάδας μας σαν μοίρα.

• Παλεύουμε ενάντια στην αληθινή πηγή της επίθεσης που είναι η ΕΕ και οι νομοτέλειες του εκμεταλλευτικού συστήματος.

• Απαντάμε και στον δρόμο με τις σημαίες εκείνες που βάζουν μπροστά το συμφέρον της τάξης μας και όχι τη σωτηρία των μονοπωλίων, τις σημαίες του ΠΑΜΕ!

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα  Νέο Εμπρός

φ. 1092, 24-6-2015, σελ. 7