Γράφει ο Νίκος Μόττας* //
Ο θανάτος του Φιντέλ Κάστρο αποτέλεσε την αφορμή για να ξεδιπλωθεί, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, μια ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια στο ιστορικό ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης και την σοσιαλιστική Κούβα. Το συνονθύλευμα του αντικομμουνισμού, από την ακροδεξιά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία, δεν έχασε την ευκαιρία να συκοφαντήσει τον κουβανό επαναστάτη, πότε αποδίδοντας του χαρακτηρισμούς (δικτάτορας, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα κλπ) και πότε αναπαράγοντας αποδεδειγμένα ψευδείς πληροφορίες για τη δήθεν αμύθητη περιουσία και την προσωπική του ζωή.
Προκύπτει, λοιπόν, αβίαστα ένα ερώτημα: Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η επίθεση στον Κάστρο και γιατί χύνουν τόσο μελάνι προκειμένου να συκοφαντήσουν την Κούβα; Η απάντηση είναι απλή. Ο βιολογικός θάνατος του Φιντέλ λειτούργησε ως αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια ευρύτερη επίθεση λάσπης ενάντια στον Σοσιαλισμό. Αυτό που ενοχλεί τους υβριστές του Κάστρο- και γι’ αυτό επιτίθενται έτσι λυσσαλέα- είναι αυτό που συμβολίζει η ίδια η Κουβανική Επανάσταση της οποίας ο Φιντέλ υπήρξε πρωτεργάτης: Τη δυνατότητα των λαών, των εργαζομένων να παλέψουν για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πίσω από κάθε συκοφαντία για τον «δικτάτορα Κάστρο» κρύβεται η αγωνιώδης προσπάθεια της αστικής τάξης και των πραιτωριανών της να μη βγουν συμπεράσματα από τον αγώνα του κουβανικού λαού, να συσκοτιστούν και να διαστρεβλωθούν πλήρως οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού στην Κούβα.
Την απάντηση τους, βέβαια, οι λασπολόγοι του Φιντέλ την έλαβαν από τον ίδιο το λαό της Κούβας, που μαζικά, κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγήκε στις πλατείες και τους δρόμους, με δάκρυα στα μάτια, να αποτίσει φόρο τιμής στον επαναστάτη, τον κομμουνιστή ηγέτη. Ωστόσο, η πρόσφατη φαιά αστική προπαγάνδα ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε ορισμένες πτυχές των αντικομμουνιστών επιχειρήματων που ξεδιπλώθηκαν με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ ώστε να βγούν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1η: Περί «δικτατορίας» στην Κούβα.
Τα παπαγαλάκια του αντικομμουνισμού σκόπιμα αποκρύβουν το ταξικό περιεχόμενο της δικτατορίας, βαφτίζοντας «δικτατορία» οποιοδήποτε καθεστώς δεν συνάδει με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όμως, η αστική δημοκρατία, την οποία υπερασπίζονται, είναι κι’ αυτή μια μορφή δικτατορίας- αυτής της αστικής τάξης, του Κεφαλαίου, πάνω στην εργατική τάξη. Η κυριαρχία του Κεφαλαίου συγκαλύπτεται πίσω από την τυπική ισότητα, τα τυπικά ίσα πολιτικά δικαιώματα, τον υποτιθέμενο πολιτικό «πλουραλισμό». Υπάρχει, ωστόσο, ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο και ένας ολόκληρος πολυπλόκαμος μηχανισμός του αστικού κράτους που είναι έτοιμα να καταλύσουν κάθε δικαίωμα όταν κινδυνεύσει η αστική εξουσία.
«Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμα του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κυρήσσει στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση “διατάραξης της τάξης”, στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά»
Β.Ι.ΛΕΝΙΝ, «Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι», Σύγχρονη Εποχή, 2005.
Η Επανάσταση του 1959 στην Κούβα και η διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ακολούθησε- και συνεχίζεται- απελευθέρωσε την κουβανική εργατική τάξη και αγροτιά από τα δεσμά της καπιταλιστικής κυριαρχίας που είχαν επιβάλλει η (αστική) δικτατορική κυβέρνηση του Φ.Μπατίστα και τα αμερικανικά μονοπώλια. Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, η εξουσία στην Κούβα δεν ασκείται από πολιτικούς «τοποτηρητές»-κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες. Αντιθέτως, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και ασκείται από τους ίδιους μέσω εκλεγμένων λαϊκών οργάνων, από τη βάση ως στην κορυφή. Β.Ι.ΛΕΝΙΝ, «Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι», Σύγχρονη Εποχή, 2005.
Το ίδιο το Σύνταγμα της Κούβας (1976) κατοχυρώνει την κοινωνική και συνεταιριστική ιδιοκτησία, απαγορεύοντας την καπιταλιστική. Εύλογα, αυτό προκαλεί αποστροφή και τρόμο στα αστικά επιτελεία και τα φερέφωνα τους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι στη βάση αυτού του συντάγματος κατοχυρώνονται τόσο η κοινωνική δικαιοσύνη (άγνωστη λέξη στις καπιταλιστικές κοινωνίες) όσο και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, απαλλαγμένου από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Μιλάμε, επομένως, για ένα σύνταγμα το οποίο, παρ’ ότι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης στο πλαίσιο της εμβάθυνσης της σοσιαλιστικής διαδικασίας, είναι πολλαπλάσια πιο δημοκρατικό, πολλαπλάσια πιο κοντά στη λαϊκή βούληση, από το πλέον δημοκρατικό αστικό σύνταγμα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2η: Γίνονται εκλογές στην Κούβα;
Αντιγράφουμε από σχετικό κατατοπιστικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως: Οι τοπικές εκλογές στην Κούβα είναι μια σοβαρή διαδικασία, καθώς τα τοπικά Λαϊκά Συμβούλια θεωρούνται και είναι, το κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Το Λαϊκό Συμβούλιο (της Λαϊκής Εξουσίας), είναι υποδιαίρεση του Δήμου με βάση τον αριθμό των κατοίκων. Ένας Δήμος έχει πολλά Λαϊκά Συμβούλια, ένα σε κάθε γειτονιά, και το αντίστοιχο Δημοτικό Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας, που εκλέγεται με την ίδια διαδικασία.
Για την εκλογική διαδικασία στην Κούβα αξίζει να σημειωθούν επιγραμματικά τα εξής:
- Κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψήφιο στη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποφασίζει τις υποψηφιότητες που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο. Η ψηφοφορία είναι μυστική, η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων γίνεται δημόσια και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ισότιμη και δωρεάν.
- Σε αντίθεση με τις εκλογικές διαδικασίες στις αστικές δημοκρατίες, ένας υποψήφιος στις κουβανικές τοπικές εκλογές δεν επιτρέπεται- αλλά και δε χρειάζεται- να ξοδέψει χρήματα για να εκλεγεί, μιάς και τον επιλέγουν κατ’ αρχή για υποψήφιο οι συμπολίτες του μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις.
- Ο υποψήφιος που εκλέγεται σε δημόσιο αξίωμα διατηρεί το μισθό της δουλειάς που έκανε πριν την εκλογή του (πληρώνεται δηλαδή κάθε μήνα από τη δουλειά του, π.χ. εργοστάσιο). Αν δεν επανεκλεγεί, ή περάσει το θεσμοθετημένο όριο των 2 θητειών, επιτρέφει στη δουλειά του.
- Ισχύει η ανακλητότητα των εκλεγμένων σε δημόσια αξιώματα υποψηφίων, ενώ κάθε εκλεγμένος υποχρεούται από το νόμο να οργανώσει κάθε 6 μήνες δημόσιο απολογισμό στο Σώμα που τον εξέλεξε (λαϊκή συνέλευση).
Υποσημείωση 2: Τι έχουν άραγε να πουν οι συκοφάντες της Κούβας για το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου άλλος κατακτά την πλειοψηφία των ψήφων και… άλλος εκλέγεται πρόεδρος (βλ. Μπους-Γκορ το 2000, πρόσφατα Κλίντον-Τραμπ); Τι έχουν άραγε να πουν για την ποιότητα της δημοκρατίας όταν στον προεκλογικό αγώνα συμμετέχουν, ως χρηματοδότες και σπόνσορες κομμάτων και υποφηφίων, επιχειρηματικοί όμιλοι, πολυεθνικές, τραπεζικά funds, μεγαλοεκδότες κλπ, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε χώρες της Ε.Ε; Τι σόι δημοκρατία είναι άραγε αυτή στην οποία κυβερνάνε κόμματα, ή συμμαχίες κομμάτων, που δεν υπερβαίνουν το 25%-30% της λαϊκής ψήφου;
Δεν περιμένουμε ασφαλώς κάποια απάντηση…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3η: Διώκεται η διαφορετική άποψη στην Κούβα;
Υπάρχει, λοιπόν, η απαραίτητη νομική βάση για την προστασία της σοσιαλιστικής νομιμότητας και τη δίωξη αντεπαναστατικών ενεργειών (τρομοκρατία, σαμποτάζ κλπ.). Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, από την Επανάσταση του 1959 μέχρι και σήμερα, η Κούβα έχει αντιμετωπίσει πληθώρα τέτοιου είδους αντεπαναστατικών ενεργειών, χρηματοδοτούμενων κυρίως από κέντρα των ΗΠΑ, με στόχο την υπονόμευση και αποσταθεροποίηση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.
«Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση… Δεν είναι το ίδιο μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία… Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες» […] η δύναμη δε βρίσκεται στα όπλα, ούτε στους νόμους, ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στο λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση». ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.Το επιχείρημα περί «πολιτικών κρατουμένων» στην Κούβα προβάλλεται σκόπιμα διαστρεβλωμένο από την αστική προπαγάνδα. Και αυτό διότι τα αστικά φερέφωνα βαφτίζουν ως «πολιτικούς κρατούμενους» όσους έχουν καταδικαστεί, σύμφωνα με το νόμο και με πλήρη διαφάνεια των νομικών διαδικασιών, για αντεπαναστατική δραστηριότητα, για τρομοκρατικές ενέργειες που στόχευαν στην κατάλυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Να σημειωθεί ότι μόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν στην Κούβα περί τις 300 χρηματοδοτούμενες από την CIA αντεπαναστατικές ομάδες- αυτές πως έπρεπε άραγε να αντιμετωπιστούν;
Υποσημείωση 1η: Γιατί τα αστικά κράτη έχουν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να δικάζουν αυτούς που, σύμφωνα με το αστικό τους δίκαιο, θεωρούνται «τρομοκράτες» και το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος να μην έχει τη δυνατότητα αυτή; Ιδιαίτερα όταν αυτό το σοσιαλιστικό κουβανικό κράτος βρίσκεται για περισσότερες από πέντε δεκαετίες στο στόχαστρο τρομοκρατικών και παραστρατιωτικών ομάδων που εδρεύουν στη Φλόριντα.
Υποσημείωση 2η: Όσοι κάνουν λόγο για βασανιστήρια κρατουμένων στην Κούβα δεν έχουν άδικο. Πράγματι, στο νησί της Κούβας λαμβάνουν χώρα φριχτά βασανιστήρια που έχουν καταδικαστεί ποικιλοτρόπως από τη διεθνή κοινότητα. Αναφερόμαστε ασφαλώς στην περίφημη ναυτική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, στην επαρχία Γκουαντάναμο στα νότια της Κούβας, όπου υπάρχει το ομώνυμο αμερικανικό κολαστήριο. Τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έχουν κατά καιρούς γίνει γνωστά δεν τα διαπράττει η «δικτατορία του Κάστρο», αλλά οι μηχανισμοί της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, πρόεδρος της οποίας ήταν την τελευταία οκταετία το… «περιστέρι της ειρήνης», ο «σύγχρονος Περικλής» Μπαράκ Ομπάμα. Γι’ αυτά θα μας πούν τίποτε οι παπαγάλοι του αντικομμουνισμού;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 4η: «Θέλετε να γίνουμε Κούβα;»
Επειδή ακριβώς το παράδειγμα της Κούβας τους ενοχλεί βάλθηκαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, να σπιλώσουν και να συκοφαντήσουν τον Φιντέλ Κάστρο και την Κουβανική Επανάσταση. Θέτουν, μάλιστα, προβοκατόρικα πολλές φορές το ερώτημα «Τι θέλετε δηλαδή, να γίνουμε Κούβα;». Να και η απάντηση:
- Στην Κούβα το ποσοστό της ανεργίας είναι 2,4% (2015), με το χαμηλότερο ποσοστό να έχει καταγραφεί το 2008 (1,6%). Τα ποσοστά ανεργίας είναι αντίστοιχα: Στην Ελλάδα 23,4% και στην Ε.Ε. 8,5% (2016). Στον «καπιταλιστικό παράδεισο» των ΗΠΑ, περισσότερα από 16 εκατομμύρια αμερικανοί είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται (Bureau of Labor Statistics, 2016).
- Στην Κούβα το ποσοστό των ανθρώπων που δεν έχουν στέγη είναι πρακτικά μηδενικό, καθώς δεν υπάρχει κουβανός που να μένει στο δρόμο. Στην Ε.Ε. ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν στο δρόμο υπολογίζεται σε περισσότερα από 5 εκατομμύρια. Στις ΗΠΑ ο αντίστοιχος αριθμός των αστέγων υπολογίζεται μεταξύ 1,6 – 3,5 εκατομμύρια, στη Γερμανία 350.000, στη Βρετανία 112.000 (2013), στη Γαλλία 140.000 (2012).
- Το κουβανικό εθνικό σύστημα Υγείας- δωρεάν και προσβάσιμο για το σύνολο του λαού- έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως «παράδειγμα προς μίμηση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Η Κούβα πρωτοπορεί παγκοσμίως στην αντιμετώπιση ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, ενώ έχει εξαιρετικά υψηλούς δείκτες σε μια σειρά τομείς της Ιατρικής, από την καρδιολογία μέχρι τις μεταμοσχεύσεις οργάνων. Σε ότι αφορά δε τις ανάγκες σε φάρμακα και εμβόλια, το 90% αυτών παράγεται στην Κούβα. Το 2007, ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ βρέθηκε στο στόχαστρο της κυβέρνησης των ΗΠΑ επειδή σε σχετικό ντοκυμαντέρ του αντιπαρέβαλε το σύστημα Υγείας της Κούβας με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, προβάλοντας τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια αμερικανοί πολίτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ το 15% του πληθυσμού είναι ανασφάλιστο ενώ ένα 5% προσφεύγει στην ιδιωτική ασφάλιση. Σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό κόσμο, όπου η υγεία έχει καταστεί εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας, στην Κούβα παραμένει δημόσιο αγαθό.
- Η Κούβα διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού παγκοσμίως, με το 13% των δαπανών του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού να πηγαίνει στη βελτίωση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Παιδείας. Το αντίστοιχο ποσοστό που δαπανούν οι ΗΠΑ- όπου υπάρχουν σχολεία, κολλέγια και πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός- είναι 5,62%, στη Γερμανία 5,08% ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε δεν ξεπερνά το 4,78%. Η οργάνωση του κουβανικού συστήματος Παιδείας είναι έτσι δομημένη ώστε, όχι μόνο δεν απαιτεί ούτε μισό σεντ από τους γονείς, αλλά αντιθέτως είναι το κράτος που παρέχει τα απαραίτητα στους μαθητές: Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα εκπαίδευσης είναι ολοήμερη, ενώ προβλέπεται για τα παιδιά να πάρουν το πρωϊνό γάλα, το δεκατιανό και το μεσημεριανό τους. Στο πλαίσιο του ολοήμερου σχολείου οι μαθητές έρχονται σε επαφή με τον αθλητισμό, την εκμάθηση ξένων γλωσσών, τον Πολιτισμό (μουσική, χορός, τραγούδι, θέατρο κλπ). Η δε μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με σχολικά λεωφορεία.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα για τις σπουδαίες κατακτήσεις της Κουβανικής Επανάστασης. Ωστόσο, από τα παραπάνω γίνεται σαφές το εξής: Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της αμερικανικής υπερδύναμης, με ένα γενοκτονικό, εγκληματικό οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό που διαρκεί εδώ και 55 χρόνια, η μικρή σοσιαλιστική Κούβα έχει καταφέρει όχι μόνο να σταθεί όρθια αλλά να προοδεύσει και να πετύχει μεγάλες κατακτήσεις για τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες. Κατακτήσεις που στον καπιταλισμό φαντάζουν- και είναι- αδιανόητες. Αυτό είναι που οι απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσουν στον Φιντέλ Κάστρο και την Κούβα- το γεγονός ότι δε λύγισαν, δεν έκαναν πίσω ακόμη και όταν οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, έφερναν τα πάνω κάτω και άλλαζαν τους συσχετισμούς δύναμης παγκοσμίως.
Αυτή είναι η «δικτατορία» που φοβούνται και προσπαθούν να ξορκίσουν με συκοφαντίες και λάσπη. Μια «δικτατορία» ενάντια στα μονοπώλια και την εκμετάλλευση που υπηρετούν. Μια «δικτατορία» όπου ο λαός, η εργατική τάξη είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, βαδίζοντας τον σοσιαλιστικό δρόμο, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια.
Η ιστορική κληρονομιά του Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνατότητα των λαών να βγουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν την απελευθέρωση τους από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τους στοιχειώνει και θα τους στοιχειώνει για πάντα.
* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας
αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ατέχνως"
Hi.Ένα κείμενο :Επειδή η αντικειμενικότητα είναι αξία θέλω να αναφέρω τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήO (δήμαρχος Ν.Φ)Βασιλόπουλος σε συνάντηση που είχε πριν 1.5 χρόνο+ με άτομα του κλάμπ ορίτζιναλ είπε ότι δεν είναι 50 τα δέντρα που θα κοπούνε όπως λένε αυτοί αλλά 55.
Δημοσίευσα πριν λίγο καιρό σε αριστερό γκρούπ σχόλιο - απόσπασμα απο την γουίκιπίντια που αναγράφει
ότι είναι 15 χιλιάδες τα δέντρα του άλσους Ν.Φ.
Κάποιος ωστόσο κατέβασε/αν το άρθρο της γουίκιπίντια
για να μην αποδειχθούνε διάφορα
Αλλά δεν πειράζει βρήκα άλλα:
Οπότε με τα νέα λίνκ που αναγράφω αποδεικνύεται ότι το άλσος διαθέτει 480 στρέμματα(!).
http://athenshotspot.weebly.com/pi940rhokappaalpha.html
https://foursquare.com (βάλτε στο google αυτό όπως και τις λέξεις -φράση''άλσος Ν.Φιλαδέλφειας'')
http://wikimapia.org (ομοίως)
Για τα στρέμματα του άλσους ,κάποιοι πρωταγωνιστές(Xoτζικοί)
μιάς εφημερίδας που κάνουνε συνέχεια ρεπορτάζ για το θέμα γράφανε 'οτι 5 στρέμματα ότι θα πάρει η Άεκ ενώ την ίδια στιγμή ακουγόντουσαν και άλλα νούμερα -άλλοι για 2-3,4 άλλοι για 3-4.
Οπως βλέπετε οι βαρύγδουπες εκφράσεις ''παίρνει το άλσος η Άεκ'' κτλ δεν ισχύουν με δεδομένο το μεγάλο εύρος της επιφάνειας γής του άλσους(480στρ).Και όχι μόνο οι βαρύγδουπες ..
Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ ωστόσο μιάς και πήγα πρόσφατα σχετικά εκεί εξαιτίας μιας συνάντησης να προσθέσω :
Aν εννοούν και μάλλον αυτό εννοούν- την ευθεία πίσω απο το πέταλο που χρειάζεται το γήπεδο για να αναπτυχθεί (και εντός άλσους)τότε να πώ ότι υπάρχει μια μικρή επιφάνεια γής εκεί, ένας κύκλος προς παραλληλόγραμμο που είναι κενός απο δέντρα αλλά έχει τσιμέντο και περιβάλλεται απο 45-55 δέντρα. Λίγα δεξιά του και λίγα αριστερά του.
Πηγαίντε μόνοι σας να δείτε..
Το στρέμμα άλλωστε στο άλσος σαν έννοια δεν αντιστοιχεί
με το πράσινο αλλά με το τσιμέντο και με υποψία πράσινου.
Μένει να αποδειχτεί δηλαδή αν στο στρέμμα έχουν φυτευτεί δέντρα ή είναι οι τουαλέτες εκεί.
Εκεί δεν έχει πάντως (αρκετά)δέντρα ίσως διότι είναι μια απο τις κεντρικές πόρτες στην αρχή του άλσους εκεί και ήθελε ο αρχιτέκτονας έτσι το σχέδιο.
Δεν έχει υπάρξει εκεί (..κοπτική)πράξη απο πλευράς παέ αν δεν κάνω λάθος οπότε μπορείτε και τώρα να βγάλετε φωτό .
Και φυσικά δείτε τα λίνκ που είναι και ο μόνος λόγος
για τον οποίο κάνω το πόστ και όχι το κενό που πιθανολογώ ότι σε αυτόν αναφέρονται(5 στρ) με την πιθανολόγησή μου να είναι κατά 70 τοις εκατό βάσιμη .
Ανατρέξτε επίσης και στο googlemaps και δείτε μόνοι σας τα μεγέθη.
Eπίσης εξηγήστε σε άλλους οι πιο γνώστες τι σημαίνει 2 στρέμματα τι 5, τι 4 διότι δεν έχουν και τόσο μεγάλη αίσθηση αρκετοί και δεν σχηματίζεται στην φαντασία τους η παράσταση αυτή ούτε του πώς /πόσο είναι 2,4,5 στρέμματα ούτε η αναλογία συνολικού εύρους σε σχέση με αυτά που θα μειωθούνε.
Και φυσικά φωτογραφήστε τα επίμαχα χωρία στα λίνκ που αναγράφουν για 480 στρέμματα ή και σώστε τα διότι όλο και κάτι μπορεί να γίνει όπως και με τα 15 χιλιάδες δέντρα του άλσους και την γουίκιπίντια.
Να πώ τέλος ότι είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο παλιότερα στο οποίο έγραφα ότι δεν είναι σωστή πράξη η κοπή των δέντρων αλλά είναι και αμφιλεγόμενο ζήτημα συγχρόνως για διάφορους λόγους(λίγα δέντρα και το κενό) και με τα τωρινά δεδομένα να πώ ότι είναι ημιαμελητέας-αμελητέας σημασίας ζήτημα.