Αυτό που τίθεται ως ιδεολογική και πολιτική προτεραιότητα και «άλλαξαν» οπτική (Παράδειγμα) πολλοί ιστορικοί εντός και εκτός Ελλάδος, είναι ότι στο «τέλος της ιστορίας» ο καπιταλισμός θα πρέπει να εμφανιστεί ως η μοναδική και τελευταία αφήγηση. Ωστόσο ο καπιταλισμός χωρίς τον ιμπεριαλισμό (και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις) θα ήταν «μια παιδική χαρά», όπως περίπου προβάλλεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση από τους θιασώτες της  «Ευρώπης των λαών».

Από την άλλη η ίδια η Γερμανία πρέπει να εμφανιστεί στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως ως ηγεμονική δύναμη  με «καθαρό» παρελθόν ώστε να επεμβαίνει με ιμπεριαλιστική «άνεση», όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία στην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στη Συρία κ.α. Εδώ όμως υπάρχει το πρόβλημα του γερμανικού παρελθόντος. Επομένως αυτό θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να ομαλοποιηθεί για να αποκατασταθεί και το προφίλ της Γερμανίας.