Γνώριμα «επιχειρήματα» επιστρατεύονται και πάλι στους χώρους δουλειάς εν όψει της πανεργατικής απεργίας που προκηρύχθηκε για τις 12 Νοεμβρίου. Κάπως φθαρμένα από την πολύχρονη χρήση, αυτό όμως δεν εμποδίζει την εργοδοσία, τους «υπεύθυνους» και κυβερνητικούς συνδικαλιστές και άλλους «πρόθυμους» να τα αναμασούν, σε διάφορες παραλλαγές.
Τους πάει πολύ βέβαια να τα αποκαλούμε «επιχειρήματα», εφόσον η …πειστικότητά τους «ενισχύεται» κάθε φορά από άλλες πιο «σίγουρες» μεθόδους εκβιασμού, υπόγειου ή φανερού.
Μπορούμε ωστόσο να τα κατατάξουμε σε δυο μεγάλες ομάδες: στη μια η απεργία της πέφτει «πολλή», στην άλλη «λίγη»…
Αν θέλαμε να δώσουμε έναν τίτλο στην πρώτη ομάδα «επιχειρημάτων», ο πιο ταιριαστός θα ήταν η παροιμία «δούλεψέ μου κακομοίρη να μη γίνω σαν και σένα». Έχουμε πολλές, πάρα πολλές απεργίες στην Ελλάδα, ακούμε. Εξαιτίας τους δεν μπορεί η επιχειρηματικότητα να ανοίξει τα φτερά της και να φέρει την περιπόθητη «ανάπτυξη». Οι απεργίες έφεραν την κρίση!
Είναι ενδιαφέρον ότι, ακόμη και σε κλάδους ή βιομηχανίες με μικρή έως ανύπαρκτη συμμετοχή στις γενικές απεργίες, η «προληπτική» αντιαπεργιακή προπαγάνδα οργιάζει, πολύμορφη και «εκλεπτυσμένη». Εκεί δεν έχουν πέραση βέβαια τα επιχειρήματα για αφελείς, καθώς οι εργάτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει η «ανάπτυξη» που τάζουν οι εργοδότες (βαριά εκμετάλλευση και ξεροκόμματο για ανταμοιβή) αλλά και τι σημαίνει η «κρίση τους» (ακόμη εντατικότερη εκμετάλλευση, με το ξεροκόμματο να κόβεται στη μέση).
Οπότε, για να κρατηθούν οι εργάτες απρόσβλητοι από το απεργιακό μικρόβιο επιστρατεύεται ένα μίγμα από τρομοκρατία και «κατανόηση». Ειδικά σήμερα που «καίγεται η γούνα» όλης της εργατικής τάξης (ασφαλιστικό, φορολογία, πλειστηριασμοί, μισθοί, δικαιώματα), ποιος θα αρνηθεί πως οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να απεργήσουν; Κι εγώ μαζί σας, θα πει ο εργοδότης, αλλά εδώ η επιχείρηση δεν αντέχει τέτοια, έχουμε παραγγελίες! Όχι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι εργάτες πιστεύουν πράγματι πως ο εργοδότης είναι «μαζί τους» (όλα τα αντεργατικά μέτρα αυτόν ευνοούν…). Το «επιχείρημα» λειτουργεί αποκλειστικά χάρη στην απειλητική διάσταση που έχει αυτό το «φιλικό χτύπημα στην πλάτη»…
Η δεύτερη ομάδα επιχειρημάτων συμπληρώνει την πρώτη (συχνά μάλιστα χρησιμοποιούνται εναλλάξ) και θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί «η αλεπού και τα κρεμαστάρια».
Δεν έχει νόημα, δεν βγαίνει τίποτα. Πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα κλισέ. Πολλές φορές μάλιστα τα κλισέ προσλαμβάνουν και ολίγον «αριστερή» και «υπερεπαναστατική» χροιά: Δεν έχει αποτέλεσμα η μονοήμερη «τουφεκιά στον αέρα», μόνο με διαρκείας γίνεται κ.ο.κ.
Διαχρονικά χρησιμοποιείται μέχρι και η δικαιολογημένη απέχθεια για τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σαν αντιαπεργιακό επιχείρημα, κι ας είναι πασιφανές ότι τις γενικές απεργίες οι πρώην και νυν κυβερνητικές παρατάξεις τις προκηρύσσουν υπό την πίεση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους κι ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν κουνούν το δαχτυλάκι τους γι’ αυτές, αν δεν τις σαμποτάρουν ανοιχτά.
Το πιο πρόσφατο όμως «κρεμαστάρι της αλεπούς» είναι ότι χρησιμοποιείται ως αντιαπεργιακό επιχείρημα το γεγονός ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις των περασμένων ετών δεν σταμάτησαν τα μνημονιακά μέτρα, άρα δεν θα τα σταματήσουν ούτε τώρα.
Μάλιστα! Το πρόβλημα τόσα χρόνια δεν ήταν ότι επικρατούσε ο αταξικός προσανατολισμός τύπου «κινήματος των αγανακτισμένων», δεν ήταν πως αυτού του τύπου τα κινήματα οδηγούσαν τον κόσμο στο τέλος να ψηφίζει κάθε φορά νέους «αντιμνημονιακούς σωτήρες» που στο τέλος ψήφιζαν μνημόνια. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι απεργίες δεν ήταν όσο καθολικές χρειαζόταν κι ότι απεργούσε ο κάθε κλάδος μόνο χωριστά και μόνο όταν το «δικό του» πρόβλημα έφτανε στο απροχώρητο. Όχι, αυτά απαιτούν πολλή σκέψη! Πιο απλό και βολικό είναι να λέει κανείς οι απεργίες είναι άχρηστες, δεν σταματούν τα μνημόνια.
Πολλές φορές όλα αυτά είναι ανειλικρινή, απλώς ένα πρόσχημα για να σταματήσει η κουβέντα περί απεργίας. Τέτοια επιχειρήματα αντανακλούν ως έναν βαθμό πόσο διαδεδομένη είναι η «λογική της ανάθεσης», η λογική ότι τα συνδικάτα και οι απεργίες υπάρχουν για να διεκδικούν ως «συνήγοροι» του εργαζόμενου, ερήμην του, και οφείλουν να του αποφέρουν κέρδος άμεσα και άκοπα για τον ίδιο.
Άλλες φορές πάλι εκφράζουν πραγματική απογοήτευση κι άλλες φορές σύγχυση που προκαλείται από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που λένε τέτοιας λογής απεργοσπαστικές αερολογίες (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη στάση των Παρεμβάσεων στην ΑΔΕΔΥ που καταψήφισαν την απεργία στις 12 Νοέμβρη με το «αγωνιστικό» επιχείρημα ότι αυτή οργανώνεται «κατόπιν εορτής»).
Η αντιαπεργιακή φιλολογία περί «πολλών» απεργιών, που επιπλέον είναι «λίγες» και «αναποτελεσματικές», είναι ουσιαστικά ενιαία και στις δύο όψεις της. Είναι παγκόσμιο και όχι ελληνικό φαινόμενο. Για την αστική ιδεολογία η απεργία ήταν πάντοτε - από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης μέχρι σήμερα - ένας «σκανδαλώδης» εκβιασμός. Ποτέ οι καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να την απαγορεύσουν και να την περιορίσουν όπου μπορούν. Όπου δεν μπορούν, τη συκοφαντούν, τη λοιδορούν, τη βγάζουν «λίγη»…
Αν υπάρχει μια «ελληνική ιδιαιτερότητα» είναι η λύσσα της εγχώριας αστικής τάξης γιατί στην Ελλάδα υπάρχει το ΠΑΜΕ που παρεμποδίζει την πλήρη επικράτηση του «υπεύθυνου συνδικαλισμού» του γούστου της, κρατώντας ψηλά τη σημαία των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου.
Για το ΠΑΜΕ η αποτελεσματικότητα της απεργίας, ειδικά σήμερα, δεν κρίνεται «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας». Σε ήττες οδηγεί εδώ και χρόνια η λογική του «εν τη παλάμη και ούτω απεργήσωμεν» που καλλιεργούν οι αστικές δυνάμεις στους εργαζόμενους. Καθημερινές και απτές κατακτήσεις θα έχουμε μόνο όταν οργανωμένα και συνειδητά, σαν μία τάξη, δούμε κατάματα τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Τη διαπραγματευτική μας θέση απέναντι στο κεφάλαιο θα την ενισχύσουμε αποφασιστικά όταν αρχίσουμε να αμφισβητούμε την ίδια την εξουσία του πάνω στις ζωές μας.
Ας το φωνάξουμε λοιπόν με δύναμη στις 12 Νοέμβρη:
Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς αγώνα. Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς απεργία!
Τους πάει πολύ βέβαια να τα αποκαλούμε «επιχειρήματα», εφόσον η …πειστικότητά τους «ενισχύεται» κάθε φορά από άλλες πιο «σίγουρες» μεθόδους εκβιασμού, υπόγειου ή φανερού.
Μπορούμε ωστόσο να τα κατατάξουμε σε δυο μεγάλες ομάδες: στη μια η απεργία της πέφτει «πολλή», στην άλλη «λίγη»…
Αν θέλαμε να δώσουμε έναν τίτλο στην πρώτη ομάδα «επιχειρημάτων», ο πιο ταιριαστός θα ήταν η παροιμία «δούλεψέ μου κακομοίρη να μη γίνω σαν και σένα». Έχουμε πολλές, πάρα πολλές απεργίες στην Ελλάδα, ακούμε. Εξαιτίας τους δεν μπορεί η επιχειρηματικότητα να ανοίξει τα φτερά της και να φέρει την περιπόθητη «ανάπτυξη». Οι απεργίες έφεραν την κρίση!
Είναι ενδιαφέρον ότι, ακόμη και σε κλάδους ή βιομηχανίες με μικρή έως ανύπαρκτη συμμετοχή στις γενικές απεργίες, η «προληπτική» αντιαπεργιακή προπαγάνδα οργιάζει, πολύμορφη και «εκλεπτυσμένη». Εκεί δεν έχουν πέραση βέβαια τα επιχειρήματα για αφελείς, καθώς οι εργάτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει η «ανάπτυξη» που τάζουν οι εργοδότες (βαριά εκμετάλλευση και ξεροκόμματο για ανταμοιβή) αλλά και τι σημαίνει η «κρίση τους» (ακόμη εντατικότερη εκμετάλλευση, με το ξεροκόμματο να κόβεται στη μέση).
Οπότε, για να κρατηθούν οι εργάτες απρόσβλητοι από το απεργιακό μικρόβιο επιστρατεύεται ένα μίγμα από τρομοκρατία και «κατανόηση». Ειδικά σήμερα που «καίγεται η γούνα» όλης της εργατικής τάξης (ασφαλιστικό, φορολογία, πλειστηριασμοί, μισθοί, δικαιώματα), ποιος θα αρνηθεί πως οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να απεργήσουν; Κι εγώ μαζί σας, θα πει ο εργοδότης, αλλά εδώ η επιχείρηση δεν αντέχει τέτοια, έχουμε παραγγελίες! Όχι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι εργάτες πιστεύουν πράγματι πως ο εργοδότης είναι «μαζί τους» (όλα τα αντεργατικά μέτρα αυτόν ευνοούν…). Το «επιχείρημα» λειτουργεί αποκλειστικά χάρη στην απειλητική διάσταση που έχει αυτό το «φιλικό χτύπημα στην πλάτη»…
Η δεύτερη ομάδα επιχειρημάτων συμπληρώνει την πρώτη (συχνά μάλιστα χρησιμοποιούνται εναλλάξ) και θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί «η αλεπού και τα κρεμαστάρια».
Δεν έχει νόημα, δεν βγαίνει τίποτα. Πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα κλισέ. Πολλές φορές μάλιστα τα κλισέ προσλαμβάνουν και ολίγον «αριστερή» και «υπερεπαναστατική» χροιά: Δεν έχει αποτέλεσμα η μονοήμερη «τουφεκιά στον αέρα», μόνο με διαρκείας γίνεται κ.ο.κ.
Διαχρονικά χρησιμοποιείται μέχρι και η δικαιολογημένη απέχθεια για τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σαν αντιαπεργιακό επιχείρημα, κι ας είναι πασιφανές ότι τις γενικές απεργίες οι πρώην και νυν κυβερνητικές παρατάξεις τις προκηρύσσουν υπό την πίεση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους κι ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν κουνούν το δαχτυλάκι τους γι’ αυτές, αν δεν τις σαμποτάρουν ανοιχτά.
Το πιο πρόσφατο όμως «κρεμαστάρι της αλεπούς» είναι ότι χρησιμοποιείται ως αντιαπεργιακό επιχείρημα το γεγονός ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις των περασμένων ετών δεν σταμάτησαν τα μνημονιακά μέτρα, άρα δεν θα τα σταματήσουν ούτε τώρα.
Μάλιστα! Το πρόβλημα τόσα χρόνια δεν ήταν ότι επικρατούσε ο αταξικός προσανατολισμός τύπου «κινήματος των αγανακτισμένων», δεν ήταν πως αυτού του τύπου τα κινήματα οδηγούσαν τον κόσμο στο τέλος να ψηφίζει κάθε φορά νέους «αντιμνημονιακούς σωτήρες» που στο τέλος ψήφιζαν μνημόνια. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι απεργίες δεν ήταν όσο καθολικές χρειαζόταν κι ότι απεργούσε ο κάθε κλάδος μόνο χωριστά και μόνο όταν το «δικό του» πρόβλημα έφτανε στο απροχώρητο. Όχι, αυτά απαιτούν πολλή σκέψη! Πιο απλό και βολικό είναι να λέει κανείς οι απεργίες είναι άχρηστες, δεν σταματούν τα μνημόνια.
Πολλές φορές όλα αυτά είναι ανειλικρινή, απλώς ένα πρόσχημα για να σταματήσει η κουβέντα περί απεργίας. Τέτοια επιχειρήματα αντανακλούν ως έναν βαθμό πόσο διαδεδομένη είναι η «λογική της ανάθεσης», η λογική ότι τα συνδικάτα και οι απεργίες υπάρχουν για να διεκδικούν ως «συνήγοροι» του εργαζόμενου, ερήμην του, και οφείλουν να του αποφέρουν κέρδος άμεσα και άκοπα για τον ίδιο.
Άλλες φορές πάλι εκφράζουν πραγματική απογοήτευση κι άλλες φορές σύγχυση που προκαλείται από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που λένε τέτοιας λογής απεργοσπαστικές αερολογίες (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη στάση των Παρεμβάσεων στην ΑΔΕΔΥ που καταψήφισαν την απεργία στις 12 Νοέμβρη με το «αγωνιστικό» επιχείρημα ότι αυτή οργανώνεται «κατόπιν εορτής»).
Η αντιαπεργιακή φιλολογία περί «πολλών» απεργιών, που επιπλέον είναι «λίγες» και «αναποτελεσματικές», είναι ουσιαστικά ενιαία και στις δύο όψεις της. Είναι παγκόσμιο και όχι ελληνικό φαινόμενο. Για την αστική ιδεολογία η απεργία ήταν πάντοτε - από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης μέχρι σήμερα - ένας «σκανδαλώδης» εκβιασμός. Ποτέ οι καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να την απαγορεύσουν και να την περιορίσουν όπου μπορούν. Όπου δεν μπορούν, τη συκοφαντούν, τη λοιδορούν, τη βγάζουν «λίγη»…
Αν υπάρχει μια «ελληνική ιδιαιτερότητα» είναι η λύσσα της εγχώριας αστικής τάξης γιατί στην Ελλάδα υπάρχει το ΠΑΜΕ που παρεμποδίζει την πλήρη επικράτηση του «υπεύθυνου συνδικαλισμού» του γούστου της, κρατώντας ψηλά τη σημαία των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου.
Για το ΠΑΜΕ η αποτελεσματικότητα της απεργίας, ειδικά σήμερα, δεν κρίνεται «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας». Σε ήττες οδηγεί εδώ και χρόνια η λογική του «εν τη παλάμη και ούτω απεργήσωμεν» που καλλιεργούν οι αστικές δυνάμεις στους εργαζόμενους. Καθημερινές και απτές κατακτήσεις θα έχουμε μόνο όταν οργανωμένα και συνειδητά, σαν μία τάξη, δούμε κατάματα τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Τη διαπραγματευτική μας θέση απέναντι στο κεφάλαιο θα την ενισχύσουμε αποφασιστικά όταν αρχίσουμε να αμφισβητούμε την ίδια την εξουσία του πάνω στις ζωές μας.
Ας το φωνάξουμε λοιπόν με δύναμη στις 12 Νοέμβρη:
Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς αγώνα. Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς απεργία!
Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1106, 4-11-2015, σελ. 7
(με μικρές αποκλίσεις από το δημοσιευμένο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου