Στη μνήμη της Μαριέττας Ριάλδη: "Σώπα μη μιλάς".

"Σώπα μη μιλάς" - ποίηση Αζίζ Νεσίν.

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε. Κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λεγαν: "σώπα".

Στο σχολείο μου κρυψαν την αλήθεια τη μισή,
και μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λεγε:
"κοίτα μην πεις τίποτα και σώπα!"

Κόψ' τη φωνή σου  μη μιλάς και σώπαινε.
κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια,
"Τι σε νοιάζει;" μου λεγαν,
"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα"

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
ο άνδρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός 
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που του λεγε "Σώπα".

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ' αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
μας ένωνε όμως το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το "Σώπα".
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε την στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα, πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ΄το βραχνά, 
να μιλάς χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ' τη αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις, κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός.

Στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....